Miku Hatsune - Lynne

Czarny kozioł szepnął do mnie
"Nie stawaj na białej linie
ciemnoszary pociąg startuje".

Obok mnie, kot zapytał
"Gdzie się kierujesz?
Nawet w tym miejscu możesz zginąć."

Trzymając się za krwawiący nadgarstek
Jestem samotna, wędruję po korzeniach chwastów.
Piję przeterminowaną wodę
Do następnej stacji...

Kochaj mnie, pokochaj mnie znów, najmocniej jak potrafisz
To jest bilet w jedną stronę
Mów mi kochanie, kochanie, kochanie!
Mogę usłyszeć twój głos, tak myślę.

Zwiędłe kwiaty mruknęły
"Tu nie ma uczuć, nie ma uczuć,
Oprócz dzisiejszego smutku w twoim sercu"

Kiedy krzyki cykad ucichły
Kabel był odcięty od czerwonego napisu
"Bez limitu", kopnęłam go

Dzikie, okrutne cienie
Zaczynają się wydostawać

"Nie mogę dojrzeć" Płaczę, płaczę
Gdy szukam moich uczuć
Mów mi kochanie, kochanie, kochanie!
Skąd dzwoni dzwonek telefonu(?)

W tej temperaturze wrzenia, wre linia pasa
Tutaj nic nie ma; To nie jest ostatni przystanek
Dzwonienie w lewo, lewo, w prawo
To dźwięk przyjazdu kolejowego "kan-kara-rindo"

Wrona powiedziała, wrona powiedziała
"Nigdy nie wrócisz do tamtych dni"
"Już jesteś dorosła"

Proszę, proszę, kochaj mnie znów
Zabierz tę nigdy niekończącą się linię życia
Żegnaj kochanie, kochanie, kochanie!
To był ten dzień, w którym stałam się dorosła

Ciągle myślę jak dwie stały się jedną
I o tym, że nie możliwe jest cofnięcie wypowiedzianych słów
Żegnaj kochanie, kochanie, kochanie!
Dokoła, dokoła tej linii emocji, Idę
"Co za żałosna dziewczyna, spaceruje sama".