Naamah - Przypowieść

Pan Bóg uśmiechnął się i wtedy powstała ziemia,
podobna do jabłka złotego i do zwierciadła przemian.
Po niej powoli się sączą zwierząt dojrzałe krople
wstępując w powietrza - drgające srebrem - stopnie.
Śpiew najcichszego z ptaków zamienia się w miękki obłok
i wtedy powstają chmury do ziemi i gwiazd podobne.
Więc knieje do mórz przychodzą i kładą włosy na wodę
i one się wtedy barwią na kolor dojrzałej jagody.
Światło przenika do ziemi, a ziemia blask przygarnia;
zwierzęta wrastają w powietrze, powietrze od lasów - czarne.
Zwierzęta wrastają w korę, a kora porasta życie
i niewidzialne, w przestrzeni, wiruje ziemi odbicie.
Wtedy są wszystkie kolory, a każdy od innych różny,
te, które są te same pod szklaną kopułą próżni.
Więc zafrasował się Pan, że dzieł swych nie ogarnie,
cisza złożyła się w fałdy, a światło stało się czarne.

Wtedy są wszystkie kolory, a każdy od innych różny,
te, które są te same pod szklaną kopułą próżni.
Więc zafrasował się Pan, że dzieł swych nie ogarnie
i cisza złożyła się w fałdy, a światło stało się, stało się czarne.