Opeth - The moor

wrzosowisko



Westchnięcie lata nad moim przybyciem,
piętnaście lat upłynęło gdy tutaj mieszkałem,
skąpany w głębokiej mgle, rozmazującej mój szlak,
zażywając pierwsze promienie poranka


Zasmucony tym co stało się wieki niemal temu,
wciąż spokojny i ze spokojem w umyśle,
czy prosperował będę, czy upadnę, drążąc przeszłość?
Opatrzność podejmuje swój bieg.

Byłem okropny, skażony, pozbawiony wiary,
ubierając mą maskę śmierci przy narodzinach,
dłonie Boga, zniedołężniałe i chude,
zimna pieszczota i później już nic.

Zostałem zabrany daleko od mej męczarni miejsca,
zdrajcą nazwany przez tłum,
naznaczony piętnem Jonasza z krwią pełną gorączki,
bezbożny potwór, profan, beszcześnik!

Blady dotyk wijący się w płomieniach,
wilgotny muł płonący w mych oczach,
wszystkie twarze odwróciły się ode mnie,
i wszyscy szyderczo drwiliby z mego zgonu.

Wyrzutek z dogmatami wyssanymi z palca,
spalony, pobity, wypędzony
z miejsca gdzie się narodziłem.
Żadna litość w mej drodze mi nie pomoże,
w kapiącym deszczu nic nie jest takie samo.

Śluby w popiołach,
przyrzekam siebie nikomu
wrzący i mściwy,
a wszyscy wzdrygają się na dźwięk mego imienia.
Jeśli zostaniesz przy mnie,
przestraszysz się mnie
Nie ma przebaczenia w tych oczach,
dla żadnego z was, prócz jednej,
rozpędź już tę mgłę -
Melinda - oto dlaczego wróciłem.

Ona jest deszczem nad płonącym mym stosem,
ostem w moich dłoniach,
splamiony, skaleczony, postarzały i wyblakły,
cnotliwa muszla z bratnią niewinnością.

Obudziłem się z wyziewu,
Przechodząc szybko przez wrzosowisko,
to tutaj, poruszone wody,
a tam w oddali - wszystko co stracone.

Jeśli zostaniesz przy mnie,
przestraszysz się mnie
Nigdy nie dasz mi
dzielić z Tobą losu.