Pepak - Cel swojego życia

Zanikam to widać coraz bardziej wyraźnie
Patrz na to z przymrużeniem oka, jakbyś miał zaćmę
Nie świecę żadnym blaskiem, przechodzę cicho obok
Ty załóż swoją maskę z której widać każdy obłok
Nie mówią głowa do góry, wzrok spuszczony na glebę
Wolę patrzeć pod buty bo znowu się wyjebie
I znowu nie wiem jak nazwę to co piszę
Łyk kawy by łatwiej manewrować długopisem
Na torze zwanym życia ona stawia mnie na nogi
Bym nie strącając pachołków pokonał resztę drogi
Zapytaj samego siebie o cel swojego życia
By mieć po co żyć trzeba mieć coś do zdobycia
Muzyka? Ona leczy wszystkie rany
Których nie widać gołym okiem a i tak je mamy
Łagodna jak aksamit, kojąca jak rumianek
Słuchawki na uszy tak witam każdy poranek
Żeruje we mnie lament po tej całej beztrosce
Bo za jej czasów myślałem, że będzie prościej
A tylko rośnie we mnie pieprzona introwersja
Czuję jak ten monolog wyżera mi resztki serca
Też czuję, że jakaś zmiana jest mi potrzebna
Lecz co? No co mogę teraz kurwa mogę zmieniać
Piszę to od niechcenia przeglądając stare zdjęcia
Z wkurwienia bo chyba znowu szukam pocieszenia
Znowu tam gdzie go nie ma
Fleszbeków perypetie zagłębiają mnie świat
Analizując dogłębnie to coś co siedzi we mnie
Przecież kiedyś mówiłem, że nigdy się nie zmienię
Co moje istnienie oznacza we wszechświecie
Przecież świat się kręcić nie przestanie beze mnie
I nie wiem po co piszę, przecież z tego nic nie będzie
Stary ciężko już przestać coś jak jarania rzucenie
I cenię sobie prywatność w chwilach gdy nie chcę
Nikogo widywać kiedy nie jest to konieczne
A resztę mam wiesz gdzie?
W takim momencie zazwyczaj nad kartką rozkminiam swoje refleksje
I wiem, że to lepsze niż bezużyteczna gadka
Bo co wyniosę z niej? Nic, to standard
Gdy rap gra, mam ten stan daruję sobie granice
Ograniczenia swobody składania słów na bicie
I idzie to lepiej, sam przyznaj, że emocje
W moich trackach są z reguły dość wyraźnie odrębnione
To mój styl i nic tu nie jest podpierdolone
No chyba, że bit - znalezione nie kradzione
Naciska oryginalność u mnie na pierwszym miejscu
Uważam, że ona jest kluczem do sukcesu
Przez stres już nie chcę jeść, on obrzydził mi jedzenie
Przez jego jebany smak i brak pewności siebie
Nie wiem co będzie, pamiętam wyobrażenie
Przyszłości z poziomu gdy było się jeszcze dzieckiem
To zmieniło percepcje i często mam wrażenie
Że realia... to tylko zwykły sen jest