Skor - Mrok

Ile razy pytałeś siebie samego o to,
ile jeszcze znieść, jak przerwać ten krwotok,
po co kroczyć w przód, może warto się cofnąć,
może czekać na cud, może to wszystko popchnąć
w dół i niech zginie w przepaści naszych snów,
wszystko, co płynie, dobrze zna swój nurt
i nie winię już tych, co przeszli obojętnie,
w pantomimie dusz, każdy zna swoje miejsce
w szeregu, wśród reguł biegu, jeden szczegół
tkwi z tamtych dni, gdy czas był mało ważny,
to ta wolność i spadające gwiazdy,
teraz Ty spójrz w lustro, ustąp miejsca wizjom,
niech poniosą Cię i poczuj mroku bliskość,
to wysypisko spraw, które porzuciłeś,
pierdoląc te chwile, w których mogłeś wybierać,
pomyśl, ile z nich ma wpływ na to, jak jest teraz.

To ten mrok, co za nami się snuje,
idąc krok w krok wspomnienia kumuluje.
Jest wśród Nas, czujesz? Jest tutaj obok,
teraz spójrz w lustro i bądź sam ze sobą.
To ten mrok, co wywołał pragnień wiatry,
przypomniał sprawy, których już nie załatwisz.
Zostali ludzie, a raczej Ich skrawki,
mrok żyje w nas, poczuj go i zaśnij.

To kurz na płytach i zżółknięte kartki,
urywki z życia i krajobraz walki.
Daj mi tą wiarę, gdy w mroku błądzę,
szczerze nie sądzę, by tak było mądrze
i skądże, to kulminacje w matrycy połączeń
Ojcze, Ty wiesz, że nie wszystko było dobrze,
wciąż w mroku krążę, wpatrzony w lustro,
samobójstwo, ja nie żyję na próżno.
Czuj to w tym tekście, gdziekolwiek jesteś,
gdziekolwiek Twe miejsce, wiem, kręte te bieżnie.
Bezsens uzależnień, wciąż twarz blednie,
gdy myślę o tym i wciąż się poddaję,
gdy prawdy dotyk, jak cios, ból zadaje,
a dróg rozstaje nie są już tak proste.
Wbite ostrze i nikt nas nie ostrzegł,
a w sercu nas wszystkich na strzępy los drze.

To ten mrok, co za nami się snuje,
idąc krok w krok wspomnienia kumuluje.
Jest wśród Nas, czujesz? Jest tutaj obok,
teraz spójrz w lustro i bądź sam ze sobą.
To ten mrok, co wywołał pragnień wiatry,
przypomniał sprawy, których już nie załatwisz.
Zostali ludzie, a raczej Ich skrawki,
mrok żyje w nas, poczuj go i zaśnij.