Syd Barrett - Terrapin

Roger Barrett

Roger Barrett

1970

Syd Barrett

Marc and The Mambas (1982), David Gilmour, The King Khan and BBQ Show, The Smashing Pumpkins

Syd Barrett - The Madcap Laughs (LP, 1970), Syd Barrett, The Peel Session, Crazy Diamond (Box Set, 1993), The Best of Syd Barrett: Wouldn't You Miss Me?, The Radio One Sessions (CD, 2004), An Introduction to Syd Barrett (CD, 2010)

Utwór otwiera debiutancki solowy album brytyjskiego muzyka, wokalisty, kompozytora, autora tekstów i malarza, Rogera Keitha Barretta, znanego podczas swojej krótkiej, aczkolwiek owocnej kariery muzycznej jako Syd Barrett. The Madcap Laughs, album nagrywany przez ponad rok (od maja 1968 do sierpnia 1969) stanowi wyjątkowy zapis stanu umysłu artysty, który w bardzo młodym wieku zdążył odnieść sukces i artystyczny i komercyjny, samemu jednak pogrążając się w dziwnej krainie psychodelicznych wizji, które doprowadziły Barretta do zaburzeń psychicznych objawiających się wysoce ekscentrycznym nieprzewidywalnym zachowaniem (sabotaż występów Pink Floyd), a w późniejszej fazie izolacją od ludzi, prasy i przemysłu muzycznego. Na etapie nagrywania The Madcap Laughs (tytuł dla płyty wymyślił przez przypadek David Gilmour, który niedosłyszał fragmentu tekstu piosenki "Octopus") Syd Barrett wydaje się być w stosunkowo dobrej formie zarówno psychicznej jak i artystycznej, dając temu dowód w typowej dla siebie sprawnej zabawie słowem oraz w pomysłowych kompozycjach (wiele z nich pochodziło jednak z wcześniejszych lat), które wkrótce zaczęły wywierać olbrzymi wpływ na rozmaite alternatywne gatunki muzyczne takie jak neo-psychedelia, indie folk, lo-fi, noise pop, dream pop czy slowcore. Tak i w piosence "Terrapin", utrzymanej w powolnym, wręcz narkotycznie sennym tempie, Barrett opowiada dziwną historię, kreśląc surrealistyczną analogię między odlotem ze swoją wymarzoną dziewczyną, a podwodną przygodą żółwia i rybek. Na album trafiła wersja z pierwszego podejścia (nie licząc dogrywki partii gitary elektrycznej), co świadczy o swoistej naturalności i wysokim skupieniu, które Barrett był w stanie momentami osiągnąć (jak sam twierdził im więcej podejść tym piosenki wychodzą mu gorzej, nierzadko doprowadzając do momentu w którym chciał całkowicie porzucić daną kompozycję). Psychodeliczny folk "Terrapin", zbudowany na bujającym bluesowym rytmie, przywodzi na myśl zmęczoną osobę, która po wykańczających ekscesach młodości, symbolizowanej przez jaskrawe roztańczone stroboskopy w klubie UFO, ma ochotę zaszyć się w swoim domu, żyć w prostszy sposób i czerpać samotnie z drobnych uciech przemijającego życia. Nie brzmi to jak opis osoby szczególnie szalonej albo chorej psychicznie, być może to właśnie Syd Barrett był najrozsądniejszy z nas wszystkich i zdając sobie lepiej niż ktokolwiek inny sprawę z przedziwności tego świata i praw nim rządzącymi, dał sobie najzwyczajniej w świecie święty spokój.