Szklane Oczy - Kwiat

zawieszony w przestrzeni
z nadmiarem czasu przy wiecznej pogoni
w ożywionym istnieniu
bezrusznym i biernym
jak drobny kwiat
przy wiecznej agonii
na słońcu się grzeje, istnieję
i nic

taki biedny, delikatny
od ciemności, zła innego ucieka
przed światem oczy przymyka
i tak jak nie umie zobaczyć
ożywionych nocnych istnień niebieskich
tak w ciszy bolesnej zostanie

bo o czym ma mówić
o wietrze chłodnym, który kołysze
czy o tym że
stale, nieprzerwanie
podsypywany prochami
podlewany wodą, tak ostrą
nie tylko w upalne dni
jest i rośnie,
i choćby chciał nie moze zasnąć

ach piękny kwiat
nic w nim niezwykłego
przeminę
nic po mnie nie zostanie
nic się nie zmieni
i nic