Taake - Dei vil alltid Klaga og Kyta

Dei vil alltid klaga og kyta,
at me ganga so seint og so smått;
men eg tenkjer, dei tarv ikkje syta:
me skal koma, um inkje so brådt.

Ja, det skyt ikkje fram, so det dunar
(som no ingen kann undrast uppå);
men det munar då jamt, ja det munar,
so det stundom er Hugnad å sjå.

Lat det ganga fram, lat det siga!
Berre eitt eg ynskjer og bed:
at me inkje so høgt måtte stiga,
at me gløyma vår Fedra-Sed.

Lat oss inkje Forfederne gløyma,
under alt, som me venda og snu;
for dei gav oss ein Arv til å gøyma,
han er større, en mange vil tru.

Lat det merkast i meir en i Ordi,
at me halda den Arven i Stand,
at når Federne sjå att på Jordi,
dei kann kjenna sitt Folk og sitt Land.