Tamta - Fotia

Δεν είναι η νύχτα που με μεθάει
Ούτε και ο χρόνος που σαν σφαίρα γυρνάει
Γύρω απ' το σώμα σου μόνο
Δεν είναι ο έρωτας που με γελάει
Ούτε η ανάγκη που σαν αίμα κυλάει
Μεσ' τις φλέβες μου και ματώνω
Είναι που καθημερινά φεύγουμε όλο και πιο μακριά
Δε με αγαπάς αληθινά
Και έχει πια φύγει η
Φωτιά που μεσ'την καρδιά που μας έκαιγε
Και μου έλεγες δε θα σβήσει
Φωτιά μεσ'την καρδιά που μας έπαιρνε
Σε αστέρια που δε θα δούμε ποτέ
Αν έμεινε λίγη στάχτη
Καν' την απόψε αγάπη
Δεν είναι η μέρα, η δουλειά και ο ρυθμός
Ούτε κι ο κόσμος που είναι τόσο μικρός
Που με κάνω εδώ να παγώνω
Δεν είναι η ζωή που έχει γίνει αριθμός
Ούτε ο χειμώνας και ο ψυχρός καιρός
Που τα βράδια τόσο κρυώνω
Είναι που καθημερινά δε με φιλάς όπως παλιά
Δε μου μιλάς ειλικρινά και έχει φύγει η
Φωτιά που μεσ'την καρδιά που μας έκαιγε
Και μου έλεγες δε θα σβήσει
Φωτιά μεσ'την καρδιά που μας έπαιρνε
Σε αστέρια που δε θα δούμε ποτέ
Αν έμεινε λίγη στάχτη
Καν' την απόψε αγάπη