Temnozor - Аркона

Arkona- tam ciemne są świty
Ciemne świty nad pradawną ziemią.
Arkona- gdzie ryki fal,
Gdzie pieśni Wikingów nad szerokim morzem?
Arkona- kurhany nad morzem,
Dawnych zachodów chłodne sny.
Arkona- tam runy gromów
Któz to we mgle statki spalił


Arkona- tylko ciche wody,
Krew Wikingów jak bursztyn w nich zastygła
Arkona- tam wiatr na plaży
W szczelinach skał swoje serce zagubiłem.
Arkona- tylko kamienie i sosny,
Duchy pieśni wczorajszej rosy.
Arkona- nad morzem chłodnym
Tylko wiatr i gwiazdy, pamięć i dym.


Arkona- niebios twoich odcień
Polnego chmielu jesienne liście.
Arkona- w rusale mi iść,
Zobaczyć wszystkie głęboko zapomniane sny.
Arkona- z czaszy nieboskłonu
Wieczorne przestrzenie z nieba spić.
Arkona- gdzie młoty burzy
Tajemnie wkuwane w tarczę milczenia.


Arkona- duch wilczego Boga
Przez czas i pamięć w naszej krwi.
Arkona- gdzie dawne marzenia
Znakiem wojny w nasze losy wplecione.
Arkona- zew starożytnego rogu,
W szkarłatnym blasku zachodu miecze.
Arkona- syn rodu Wołotów
Powiew naszej wojny głęboko w piersi wciągnij.

«W migotliwym tańcu dziewek-zorzy stał
on przed klingami ldjanoju (?). Srebrne
płaszcze pradawnego księżyca łun, zatopione
w głębiach mórz lazurowych, spadły na
szare kosmyki jego włosów. Blizny goryczy, runy
bitwy i zwycięstwa wryły się na obliczu
jego młodości. Nad grobem Arkony,
na wysokości skał wybrzeża
w krwi dogorywającego dnia
wychylił on chmielną czaszę na przysięgę honorową...
Imieniem tym Cześć, co zwie się Wiernością...
Odwet, pożogą i mordem będzie
kuty Nasze Lat Tysiące...»