Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
The Agonist
Popularne teksty
The Agonist - Ideomotor
Ideomotor
Tekst dodał(a): pasinoe
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): painless
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): pasinoe
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
We are but prisioners of waterfalls
We stand on broken ribs.
Faces to the glass, we drown.
Heavy mileage on our minds,
We wrap the earth in cerebral folds.
And the corpse we carry really is a weight we'd like to throw.
We love the strange
New animals,
We love the fearful plants
But we all surrender
Turpentine to ride us of our pasts.
You would walk the rotten hillside,
You would taste the clouds bellow.
But the way you walk
Is running water through
Valleys in palms of hands.
We all know we will be
Respect by greed and death and loathed by clarity
Jettisoned
Emotions flood the banks
The valleys overflow.
If only
Memory served us better,
We cold swin to dry our souls.
We're suicidal swans.
We're silence in throats we creep.
You'll know us by the shaking ground
When ideas emerge from the deep.
Dolphins have more dignity.
A sleepwalking helicopter,
Gracefully deceased.
Beauty makes the blind weep.
To describe a song in color is a portrait's symphony
The light drips on closed eyelids
Through holes in weathered sheets.
Curiosity stands up where strange faces hide and seek,
Swarming the webs of electricity that dragnet the city,
Confusing power with duty in a place with trees like origami.
Monstrous theories dance with nightmares on the horizon.
Absolute equinox.
Listening to history in the present,
Planets approach with lupine walks.
We're suicidal swans.
We're silence, in throats we creep.
You'll know us by the shaking ground
When ideas emerge from the deep.
Offering flowers to the dirt
like paralyzed dancers we decline and smile and flee.
But, with years of past devotion,
The crushing atmosphere is bitter-sweet.
In my waterfall, here,
In earth, I'll slowly disappear.
We stand on broken ribs.
Faces to the glass, we drown.
Heavy mileage on our minds,
We wrap the earth in cerebral folds.
And the corpse we carry really is a weight we'd like to throw.
We love the strange
New animals,
We love the fearful plants
But we all surrender
Turpentine to ride us of our pasts.
You would walk the rotten hillside,
You would taste the clouds bellow.
But the way you walk
Is running water through
Valleys in palms of hands.
We all know we will be
Respect by greed and death and loathed by clarity
Jettisoned
Emotions flood the banks
The valleys overflow.
If only
Memory served us better,
We cold swin to dry our souls.
We're suicidal swans.
We're silence in throats we creep.
You'll know us by the shaking ground
When ideas emerge from the deep.
Dolphins have more dignity.
A sleepwalking helicopter,
Gracefully deceased.
Beauty makes the blind weep.
To describe a song in color is a portrait's symphony
The light drips on closed eyelids
Through holes in weathered sheets.
Curiosity stands up where strange faces hide and seek,
Swarming the webs of electricity that dragnet the city,
Confusing power with duty in a place with trees like origami.
Monstrous theories dance with nightmares on the horizon.
Absolute equinox.
Listening to history in the present,
Planets approach with lupine walks.
We're suicidal swans.
We're silence, in throats we creep.
You'll know us by the shaking ground
When ideas emerge from the deep.
Offering flowers to the dirt
like paralyzed dancers we decline and smile and flee.
But, with years of past devotion,
The crushing atmosphere is bitter-sweet.
In my waterfall, here,
In earth, I'll slowly disappear.
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenie"Ideomotor"
Jesteśmy więźniami wodospadów.
Stoimy na zniszczonej krawędzi.
Patrząc w taflę, toniemy.
Daleka odległość do naszych umysłów.
Celebrując Ziemię przykrywamy ją.
Ciało, które dźwigamy jest tak naprawdę ciężarem, którego chcielibyśmy się pozbyć.
Kochamy dziwność,
nowe zwierzęta.
Kochamy przerażające rośliny.
Jesteśmy otoczeni przez terpentynę, która prowadzi nas do naszych przeszłości.
Moglibyście chodzić po zniszczonych dolinach.
Moglibyście posmakować chmur ponad nami.
Ale droga, którą kroczysz przebiega przez wodę.
Doliny w palmach rąk.
Wszyscy wiemy, że będziemy szanowani przez chciwość, śmierć i niechętnie z czystością.
Wyrzucone za burtę uczucia zalewają doliny.
A jeśli tylko wspomnienie sprawi, że będziemy lepsi, z zimną krwią osuszymy swoje dusze.
Jesteśmy samobójczymi łabędziami.
W ciszy podcinamy sobie gardła.
Znasz nas poprzez trzęsącą się ziemię, kiedy ideę wychodzą z głębi.
Delfiny mają więcej godności.
Lunatykujący helikopter,
z dumą roznosi śmierć.
Piękno sprawia ślepy płacz.
By opisać pieśń w kolorze, trzeba symfonii portretu.
Światło skapuje na zamknięte powieki poprzez dziury w prześcieradle.
Ciekawość powstaje tam, gdzie dziwne twarze się ukrywają, wspinając się po sieciach elektryczności, które oświetlają miasto.
Marnowanie mocy z obowiązku, w miejscu gdzie rosną drzewa.
Misterne teorie tańczą z koszmarami na horyzoncie.
Absolutna równość.
Słuchając historii w teraźniejszości planety pokazują się w księżycowych ścieżkach.
Jesteśmy samobójczymi łabędziami.
W ciszy podcinamy sobie gardła.
Znasz nas poprzez trzęsącą się ziemię, kiedy ideę wychodzą z głębi.
Spalając kwiaty do kurzu, jak paraliżowani tancerze, spadamy uśmiechając się, aż w końcu lecąc.
Ale, z latami wcześniejszych poświęceń, niszcząca atmosfera jest jakby "gorzko-słodka"
W moim wodospadzie, tutaj, w Ziemi, powoli zanikam.
Jesteśmy więźniami wodospadów.
Stoimy na zniszczonej krawędzi.
Patrząc w taflę, toniemy.
Daleka odległość do naszych umysłów.
Celebrując Ziemię przykrywamy ją.
Ciało, które dźwigamy jest tak naprawdę ciężarem, którego chcielibyśmy się pozbyć.
Kochamy dziwność,
nowe zwierzęta.
Kochamy przerażające rośliny.
Jesteśmy otoczeni przez terpentynę, która prowadzi nas do naszych przeszłości.
Moglibyście chodzić po zniszczonych dolinach.
Moglibyście posmakować chmur ponad nami.
Ale droga, którą kroczysz przebiega przez wodę.
Doliny w palmach rąk.
Wszyscy wiemy, że będziemy szanowani przez chciwość, śmierć i niechętnie z czystością.
Wyrzucone za burtę uczucia zalewają doliny.
A jeśli tylko wspomnienie sprawi, że będziemy lepsi, z zimną krwią osuszymy swoje dusze.
Jesteśmy samobójczymi łabędziami.
W ciszy podcinamy sobie gardła.
Znasz nas poprzez trzęsącą się ziemię, kiedy ideę wychodzą z głębi.
Delfiny mają więcej godności.
Lunatykujący helikopter,
z dumą roznosi śmierć.
Piękno sprawia ślepy płacz.
By opisać pieśń w kolorze, trzeba symfonii portretu.
Światło skapuje na zamknięte powieki poprzez dziury w prześcieradle.
Ciekawość powstaje tam, gdzie dziwne twarze się ukrywają, wspinając się po sieciach elektryczności, które oświetlają miasto.
Marnowanie mocy z obowiązku, w miejscu gdzie rosną drzewa.
Misterne teorie tańczą z koszmarami na horyzoncie.
Absolutna równość.
Słuchając historii w teraźniejszości planety pokazują się w księżycowych ścieżkach.
Jesteśmy samobójczymi łabędziami.
W ciszy podcinamy sobie gardła.
Znasz nas poprzez trzęsącą się ziemię, kiedy ideę wychodzą z głębi.
Spalając kwiaty do kurzu, jak paraliżowani tancerze, spadamy uśmiechając się, aż w końcu lecąc.
Ale, z latami wcześniejszych poświęceń, niszcząca atmosfera jest jakby "gorzko-słodka"
W moim wodospadzie, tutaj, w Ziemi, powoli zanikam.
Historia edycji tłumaczenia
| Tekst: |
Alissa White-Gluz Edytuj metrykę |
|---|---|
| Rok wydania: |
2011 |
| Wykonanie oryginalne: |
The Agonist |
| Płyty: |
The Escape |
Komentarze (1):