The GazettE - Nakigahara

Chciałbym móc zapomnieć o wspomnieniach, kolorowych jak wiosna w mojej duszy,
Przyglądając się temu z boku, można popaść w depresję, śmiejąc się z własnej samotności.
Kolory wiosny są przeznaczone dla innych, ja, wstrzymując oddech, dryfuję w błocie.
Chciałbym już nie wypłynąć, ale jak można utonąć, kiedy potrafi się pływać... to takie głupie.
W mych dłoniach jest niezwykła siła, dzięki, której tak łatwo mógłbym wszystko zniszczyć, okrywając dumą swoje imię.

Przegniłe korzenie mącą powierzchnię wody, zmieniając jej kierunek.
Zaczynam słyszeć dziwne dźwięki, czy to znaczy, że wariuję?
To wszystko to płytki, lecz obszerny ocean tabu, brodząc w nim, łatwo można zwątpić w to, co jest właściwe.

Żegnaj, wpadłem w bezkresną ciemność.
Żegnaj, to już koniec.

Łzy, łzy, łzy... mój lament. Spływają po mych policzkach, za każdym razem, gdy dopada mnie nicość.
Słowa, które usiłuje wydusić, zamieniają się w milczenie.
Kiedy wyschną łzy, to będzie znaczyło, że zabija mnie cisza.
A gdy już stracę zmysły, będzie to kres mojego cierpienia.

Przegniłe korzenie mącą powierzchnię wody, zmieniając jej kierunek.
Podążając w stronę przerażających zgrzytów, zauważyłem, że... ech.

Żegnaj...
Żegnaj...

Łzy, łzy, łzy... mój lament. Spływają po mych policzkach, za każdym razem, gdy dopada mnie nicość.
Słowa, które usiłuje wydusić, zamieniają się w milczenie.
Łzy, łzy, łzy płynące z samotnych oczu, moich oczu, tego, który żyje w ciszy.
Są moim znamieniem, nie będę więc już potrafił się uśmiechać. Nigdy więcej.

To ja cię kochałem.
To ja cię podziwiałem.
To ja cię pragnąłem.
To ja cię straciłem.
To ty mnie kochałaś.
To ty mnie podziwiałaś.
To ty mnie zniszczyłaś.
To ty mnie opętałaś.
To ty mnie zabiłaś.
To ty...