Upojeni - Prowadź mnie

[- A teraz chwyć się czegoś.
- Dydola najlepiej...]


Chwyć mnie za rękę i prowadź do świata Boga. Do świata złych zachowań i potęgi słowa. Chora moja głowa, jak nawijał Nelux, tony żelu, pedały na juwentach bez celu. Gdzie wartości i cechy ludzkie poszły na dno - nie ma nadziei, nie ingeruj bo nie warto. Wszystko upadło, nie ma granic. Lek dla uchodźców bestialskich krain. Zero zasad i reguł, przemiana z ludzi w kundli, a zamiast księgi praw, no to studiują księgę dżungli. My o krok nie mamy tu żadnych wspólni, bo jesteśmy zbyt durni. Miejski kurwik, wszędzie pedały i kurwy. Wciąż uczniem, bo wciąż koło mnie zeszyt i piórnik. Wszystko się kurwi, czas stąd spierdalać, czas sobie to na nowo poukładać.


Chwyć mnie za rękę i prowadź przed siebie. Nie ważne dokąd, nawet na zakazane ziemie. Z Tobą, a nie z nikim innym chcę być na końcu świata i nie czuć się winnym. Prowadź mnie właśnie tam, gdzie nie ma większych usterek, gdzie nie ma miejsca dla skurwieli i ich tanich gierek, gdzie nie ma miejsca na płacz i na wszelkie troski, tam gdzie jesteś ja i Ty, no i płomień radości. Bez nieoczekiwanych gości, po prostu chodź ze mną, to już nie prośba, błagam - to samo sedno. Bez pytań, nawet po drodze z cierni, daj się raz stąd wyrwać i chociaż raz poczuć się lepszym. Tam, gdzie będziemy tylko ja, Ty i niebo, gdzie nie ma hałasu i gdzie nie męczy ludzi splendor, więc chwyć mnie za rękę i choć raz poczuj się pewnie, tutaj nikt nas nie dogoni i nikt na nas nie zerknie.


Prowadź mnie, tylko mi nie mów gdzie, tylko mi powiedz, że tam będzie lepiej niż w śnie.
Że nie będę musiał biec, uciekać i patrzeć wstecz, i tak cała ta kraina tu stopnieje jak śnieg.
Prowadź mnie, tylko mi nie mów gdzie, tylko mi powiedz, że tam będzie lepiej niż w śnie.
Że nie będę musiał biec, uciekać i patrzeć wstecz, i tak cała ta kraina tu stopnieje jak śnieg.


On daje wiarę i nawraca non stop ludzi, tylu tak wpatrzonych w niego wcale nie chce się obudzić. On chwycił mnie za rękę i prowadzi wciąż przez życie, dzięki niemu dalej jestem, czasem mówi do mnie skrycie. On rozumie mnie jak nikt, chociaż ja go czasem wcale. On nie jest ideałem, lecz na bank przy nim zostanę. Na początku się bałem, teraz pędzę z nim przed siebie, tak bardzo z nim związany chcę, by grał mi na pogrzebie. Wiem, że on mnie nie opuści nawet gdybym talent sprzedał. Wiem, że on przy mnie będzie, on wie dobrze, co to bieda. Wiem, że większość go kaleczy i to boli tak bardzo... środkowy palec dla tych, co traktują go z pogardą. Nauczył mnie tak wiele i nic za to nie chce. Tego, co mi dał nie oddałbym za żaden bestseller. To właśnie ta muzyka - to ten rap, ziomek. Dzięki niemu funkcjonuję, dzięki niemu mój przydomek.


Prowadzi mnie przez kluby, ławki, ulice i domy. Ona prowadzi do tego, że często wiem co robić - nie szkodzić tutaj, gdzie małolaty gonią szczęście, lecz w tym felietonie kłamstw oni zaliczają glebę. Straszną niewiedzę rozładowują agresją, oni chcą tu siódme niebo no a mają siódme piekło. Ja wiem to i brnę w to, z dość dobrą chęcią, w tym detoksie dla mas zaślepionych tandetą. Bierze mnie za szmaty, rzuca po kątach jak lalkę. To matnia, tym bardziej, przez to pokonuje łatwiej. Zrozum to, bo to jest co najmniej dziwne - fizyczna niewiedza, za to prowadzi mnie umysłem. Ona jest straszna, przez naród ludzi kalekich. Bez sposobu na życie, bez jakiejś moralnej apteki. To są przecieki prosto z biura ubogich dusz - prowadzi nas rzeczywistość, zmienia nasze lata w kurz.


Prowadź mnie, tylko mi nie mów gdzie, tylko mi powiedz, że tam będzie lepiej niż w śnie.
Że nie będę musiał biec, uciekać i patrzeć wstecz, i tak cała ta kraina tu stopnieje jak śnieg.
Prowadź mnie, tylko mi nie mów gdzie, tylko mi powiedz, że tam będzie lepiej niż w śnie.
Że nie będę musiał biec, uciekać i patrzeć wstecz, i tak cała ta kraina tu stopnieje jak śnieg.