Volkolak - Hrabriy Viking

Raz po rzece, po wzburzonej zbrojni przepływali,
Koło naszej skromnej wsi łódź przycumowali.
Ich kapitan zszedł na ląd, ziemię ucałował;
Tak by każdy słyszał go wypowiedział słowa:

"Przybywamy z obcych ziem - z dalekiej Północy
Płyniemy już wiele dni - prosimy pomocy.
Pozwólcie nam dobrzy ludzie tutaj przezimować,
Aby kiedy wiosna wróci znowu móc żeglować"

"Cóż, zimujcie, skoro tak" panna powiedziała,
Córka wodza, który zmarł wojów przyjmowała.
"Nakrywajcie stoły i piwa nalewajcie
Płynęliście tyle dni - teraz pohulajcie".

Wydaliśmy wielką ucztę, chmiel nam szumiał w głowach,
Śmiały Wiking córkę wodza ciągle obserwował.
Ona tylko jeden raz jemu się przyjrzała;
Przeszył go jej oczu blask - w serce wszedł jak strzała.

Śmiały Wiking nagle wstał, kielich wzniósł w jej stronę:
"Córkę wodza tak bym chciał pojąć dziś za żonę"
Starzec odpowiedział mu: "Śmiały z ciebie młodzian,
Udowodnij najpierw nam, że jej jesteś godzien".

"Aby ją za żonę wziąć trzeba się postarać:
Z naszym wojem w ciężkim boju masz się zatem zmagać.
Jeśli przegrasz - no to cóż - płakać nie będziemy,
Każdy weźmie ostry nóż - brzuch ci rozprujemy".

"Przyprowadźcie szybko więc tu waszego woja
Równych w boju nie mam - wiem, każdego pokonam"
"Zobaczymy" odrzekł starzec lichy płaszcz zrzucając,
Na Wikinga rzucił się ostry miecz ściskając.

Wiking śmiał się i żartował kiedy starzec sapał,
Nagle upadł na kolana i za brzuch się złapał.
Wyjął z pochwy ostry nóż, podał go starcowi,
Rzucił miecz, nastawił brzuch by go starzec dobił.

Gdy po rzece, po wzburzonej woje odpływali,
O Wikingu niestrwożonym smutna pieśń śpiewali
Płynęli za siedem mórz, aby tam wojować
By gdy wiosna wróci znów przypłynąć zimować.