Waldemar Kocoń - Trzeba tak iść

Jak iść, gdy tyle dróg przecina świat i wciąż przyzywa
Jak iść, gdy chłodny wiatr wieje mi w twarz, na wskroś przeszywa
Wciąż mam niewiele lat, więc wiedzieć chcę, czy liczyć mogę
Czy ktoś pokaże mi właściwą drogę

Tych dróg szukałem sam w nadziei dnia i wciąż na nowo
Tych dróg, gdzie milion gwiazd paliło się nad moja głową
Mój druh opuścił mnie, z zakrętu mi skinął dłonią
I sam przez marsze dni, los idę goniąc

A trzeba tak iść, kiedy się wie
Że zdobyć coś nie znaczy wszystko mieć
Nie znaczy to, by przestać iść
Choć bliski cel, o krok, o dziś
I nie poza to, nie pusty gest
Com zdobył sam, moje jest

Za smak, wolności smak, co niby pieśń wciąż się przewija
I sam jej niosę znak, co płonąć w nas nigdy nie mija
Znam ból straconych spraw, co znikły gdzieś, choć ciągle bolą
O nie, choć było tak, iść wstecz nie wolno

A trzeba tak iść, by w pyle dróg
Zostawić swych stóp najmniejszy choćby ślad
I mieć zapis swój w kronice dnia
Udział swój mieć w rocznikach lat
W jasności żyć dnia i w barwach snu
Wspomnicie mnie, byłem tu