Widmo - Czarne słońce

Milkną oddechy,
mdląca czerń miesza myśl.
W beznadziei tkwię pośród tych mgieł,
co to w nich zgubić się miał świat.

Pustkę mrozi czarnego słońca blask;
tę krainę wiecznego końca pulsu dnia.
Oto niebo gwiaździste nade mną
i wieczna zgryzota we mnie.

Jestem największym błędem Boga,
więc żegnam światło i witam czarne słońce -
po wieczne czasy w popiele i w krwi,
i w mrozie dni, które nie skończą się.

I pustego Nic naleję i Nic pić będę
aż Nic ze mnie nie zostanie,
i nikt nigdzie, po nic i nigdy,
po prostu nie, nie znajdzie mnie.

Czarne słońce wstaje na Poznaniem.
Teraz już rozdziobią nas kruki i wrony.
I ten lament, lament bez końca.
I już nic, nic więcej.