Wij - Brek Zarith

Na wysokim klifie okolonym wizgiem mórz
Stoi twierdza innym niepodobna
W lochach jej niejeden umysł sczezł
I niejeden bawialniom jej nie sprostał

Musi zginąć
Brek Zarith musi zginąć
Twierdza musi paść
By nie przejrzał się w niej świat

Musi zginąć
Brek Zarith musi zginąć
Pod ciężarem dawnych bogactw
Złoty cielec zegnie kark

Tam, we mgle pudrowej
Światła cytrynowe
Po świty nagich ciałach pełzną roztańczone
W maskach zwierząt dzikich
Tlą się ócz ogniki
Nie znając nic prócz balu wirując zgasną w nim

Musi zginąć
Brek Zarith musi zginąć
Starej magii pieśń występną
Wnet pogrzebie głąb bez dna

Przed świtu łuną siną
Gdy skończy się już wino
Niech łucznik się zachwyci wystawną padliną
W ochrach i muślinach
Skryje się bólu grymas
Tam gdzie nic się nie kończy
Nic nie rozpoczyna

Musi zginąć
Brek Zarith musi zginąć
A w splendorze jej upadku
Już jaśnieje nowy Pan
Przeszłość ginąc dumnie
Stęchłość dmie w swą nową twarz
Chcąc jej wyrwać to co twoje
Krwawy pozostawi ślad

Zguba Biada
Mag okiełznał słońca promień
Twierdza pada
Przybysz w jej agonii spłonie

Znad sennych klifów
Lśnią tarcze złote
Rozświetlając toń zuchwale
W skarby nieprzebrane
Strojne kości białe
Rwą do tańca morskie fale