Wojtek Gęsicki - Zegary

Staruszek zegarmistrz w podwórku miał budkę
Gdzie leczył zegary z radości i smutku.
I przyszedł do niego staruszek poeta.
I spytał czy życia wyleczyć się nie da.
Bo przeżyl już tyle, że chciałby się cieszyć.
Lecz smutek go gnębi bo życie się śpieszy.

I obaj jak stali tak głowy spuścili.
Zegary stanęły a oni wciąż żyli.

I rzekł do nich Jezus bo właśnie przechodził.
I tak ich zobaczył jak czas im zaszkodził.
Wy według zegarów, ja według was żyję.
Mój zegar to serce które w was bije.
I codzień mnie budzi to wasze tykanie.
A słońce ustawiam według was na ścianie.

I obaj jak stali tak głowy spuścili.
I słońce stanęło a oni wciąż żyli.

I odszedł Pan Jezus do pracy jak zwykle.
A za Nim szedł diabeł i zmieniał się w igłę.
I wpadał na zmianę to w siano to w szparę.
A gdzieś tam na łapie miał złoty zegarek.
Do czego ci złoty zegarek? Rodacy.
By Pan Bóg się spóźniał codziennie do pracy.

I obaj jak stali tak głowy podnieśli.
I życie zaczęli od modlitw i pieśni