Vivaldi Antonio Lucio, urodził się 4 III 1678 w Wenecji, zmarł †27 lub 28 VII 1741 w Wiedniu , włoski kompozytor i skrzypek. Był najstarszym synem Giovanniego Battisty (Giambattisty) Vivaldiego (1655–1736), zwany Rossi lub Rosetto (od rudego koloru włosów), który w 1666 przybył do Wenecji z Brescii, a w latach 1685–1729 był skrzypkiem bazyliki S. Marco.

Na temat studiów muzycznych Vivaldiego brak informacji, prawdopodobnie jego pierwszym nauczycielem był ojciec, być może w latach 1700–03 uczył się u L.F. Somisa w Turynie, a także u G. Torellego w Bolonii. Od lat młodzieńczych Antonio odbywał z ojcem podróże koncertowe, zastępował go w orkiestrze bazyliki (1696 i 1697), powierzał mu kopiowanie swoich utworów. W IX 1693 wstąpił do stanu duchownego, w III 1703 otrzymał święcenia kapłańskie; nazywano go „il prete rosso” (rudy ksiądz).

Vivaldi zmarł w nocy z 27 na 28 VII 1741 w domu hotelowym przy Kärntnertor; prawdopodobnie w wyniku komplikacji związanych z chorobą płuc, która nasiliła się w zimnym klimacie.
Nazajutrz został pochowany bez ceremonii pogrzebowych na cmentarzu Spettaler Gottesacker w Wiedniu. Jego śmierci nie odnotowano w wiedeńskim środowisku muzycznym, dopiero 2 VIII 1741 informował o niej zdawkowo „Wiener Diarium”. Obecnie na miejscu pochówku kompozytora znajduje się budynek Technische Universität, na którym umieszczono tablicę pamiątkową.

Vivaldi był obok A. Corellego najbardziej cenionym instrumentalistą epoki baroku. Za życia cieszył się sławą niezrównanego skrzypka i najwybitniejszego twórcy koncertów, które przez kilkadziesiąt lat służyły za wzór kompozytorom całej Europy (m.in. J.S. Bachowi, J.J. Quantzowi, J.G. Pisendelowi, J.-M. Leclairowi st., G. Tartiniemu); jego twórczość kompozytorska i jej znacząca rola w kształtowaniu nowych nurtów stylistycznych została w pełni doceniona w XX wieku.

Przełom w badaniach i odbiorze muzyki Vivaldiego spowodował A. Gentili, zakupując w 1927 dla Biblioteca Nazionale w Turynie ok. 450 kompozycji Vivaldiego, które odnalazł w zbiorach salezjańskiego kolegium San Carlo w Borgo San Martino (Piemont). Zbiór ten (dziś znany jako Fondo Foà i Fondo Giordano), zawierający w przeważającej mierze autografy Vivaldiego, sporządzone na przestrzeni kilkudziesięciu lat, ukazał wszystkie uprawiane przez niego gatunki muzyczne, w tym dotąd nieznane utwory wokalno-instrumentalne.

Obecnie znanych jest ponad 800 kompozycji Vivaldiego, przy czym za jego życia wydano ponad 130 utworów instrumentalnych, natomiast żadnej kompozycji wokalnej, ponadto kilkadziesiąt utworów posiada niepewną atrybucję (w katalogu Ryoma oznaczone sygnaturą „Anh.”). Utwory Vivaldiego rozproszone są w wielu archiwach, do najważniejszych należą zbiory w Biblioteca Nazionale Universitaria w Turynie (ponad połowa twórczości), Sächsische Landesbibliothek w Dreźnie, Henry Watson Music Library w Manchesterze, Conservatorio di Musica „Benedetto Marcello” w Wenecji oraz Musikbibliothek des Grafen von Schönborn w Wiesentheid. Wzrastające zainteresowanie muzyką Vivaldiego sprawiło, że zasób zachowanych utworów stale jest poszerzany, następuje rewaloryzacja jego twórczości wokalnej; współczesne badania zmierzają do ustalenia właściwego datowania i wydania dzieł.