Christy Moore (ur. 7 maja 1945 w Newbridge w Irlandii) – irlandzki popularny piosenkarz i gitarzysta folkowy, dobrze znany jako założyciel grupy Planxty.
Jego pierwszy album, Paddy on the Road został nagrany z Dominikiem Behanem w 1969. Następny rok przyniósł pierwsze jego poważniejsze nagranie, Prosperous, po wydaniu którego zgłosiło się do niego trzech muzyków, z którymi utworzył grupę Planxty. Byli to: Liam Óg O'Flynn, Andy Irvine i Dónal Lunny. Przez jakiś czas istnieli pod nazwą "CLAD", skrótowcem utworzonym z ich imion, jednak szybko zdecydowali się na nazwę "Planxty".

W 1975 roku Moore opuścił Planxty i kontynuował swą solową karierę. W 1980 roku z Lunnym i pięcioma innymi muzykami utworzył zespół Moving Hearts. W 2000 roku opublikował swoją autobiografię w książce "One Voice".

Poruszanie przez Moore'a kontrowersyjnych tematów kosztowało go czasem wiele, jednak m.in. dzięki temu zyskał sobie respekt i lojalność fanów. Tworzył utwory zawierające treści o strajkujących głodem, apartheidzie, alkoholizmie, bezrobociu, niesprawiedliwości wobec irlandzkich emigrantów oraz innych niedogodnościach w życiu mniejszości. Został skrytykowany przez Ronalda Reagana wizytującego Irlandię za śpiewane przez niego piosenki, między innymi za utwór Hey Ronnie Reagan, w której wytyka Reaganowi uprzedzenia rasowe i wyznaniowe, a także nietolerancję.

Moore poza pisaniem nowych tymczasowych ballad, jest znany również z bardzo oryginalnych interpretacji utworów innych twórców, takich jak Woody Guthrie, Bob Dylan czy Ewan MacColl. Przerabiał także wiele starych, tradycyjnych ballad irlandzkich.