David Coverdale

Data i miejsce urodzenia 22 września 1951 Anglia (Saltburn-by-the-Sea)
Instrumenty gitara, harmonijka
Typ głosu baryton
Gatunki rock, hard rock, heavy metal, blues-rock
Zawód muzyk, kompozytor
Aktywność od 1973
Zespoły Deep Purple, Whitesnake, Coverdale/Page

David Coverdale (ur. 22 września 1951 w Saltburn-by-the-Sea]) – brytyjski wokalista rockowy, członek m.in. Deep Purple i Whitesnake.

Coverdale, do momentu zastąpienia Iana Gillana w Deep Purple w 1973 r., był mało znanym muzykiem. Pracował w sklepie z ubraniami w Redcar, kiedy wysłał swoją taśmę demo do Deep Purple. Dzięki swojemu głębokiemu, bluesowemu głosowi został przyjęty do zespołu i dzielił swe wokalne obowiązki z basistą Glennem Hughesem. Trzy lata później zespół rozpadł się. Wtedy Coverdale przeniósł się do Niemiec i przekazał swoje ścieżki wokalne na projekt z udziałem wielu artystów, zorganizowany przez Eddiego Hardina, a zarejestrowany przez RCA Records jako Wizard’s Convention.

Nie mogąc wystąpić w Anglii z powodu problemów z kontraktem, Coverdale nagrał wokal na swój solowy album, podczas gdy reszta ścieżek została nagrana w Londynie. Muzycy, którzy zagrali na tym albumie, zostali potem członkami oryginalnego składu Whitesnake. W 1982 r. Coverdale’owi zaproponowano dołączenie do Black Sabbath (Dio odszedł wtedy na skutek kłótni z Iommim) razem z perkusistą Cozym Powellem oraz do Bad Company, w którym miałby zastąpić Paula Rodgersa. Coverdale odmówił, a Tony Iommi zwerbował wtedy Iana Gillana, poprzednika Coverdale’a w Deep Purple, natomiast zespół Bad Company zakończył działalność. Powell dołączył do Coverdale’a w 1984 r. i nagrali razem album Slide It In. Mimo sporej popularności, Whitesnake nie cieszył się szacunkiem kolegów z branży. W utworze „Still of the Night” z albumu 1987, zespół tak bardzo zbliżył się do brzmienia Led Zeppelin, że Robert Plant nazwał sarkastycznie Coverdale’a „David Coverversion”.

Seria bluesowych i hardrockowych nagrań zaowocowała sporą popularnością w Wielkiej Brytanii i Europie. W USA sukcesem został dopiero album Whitesnake z 1987 r., który okrył się podwójną platyną. Został on napisany z byłym gitarzystą Thin Lizzy Johnem Sykesem. Coverdale rozwiązał Whitesnake w 1994 r., gdy firma Geffen Records nie przedłużyła z nim kontraktu. W tamtym czasie Coverdale pracował z byłym gitarzystą Led Zeppelin Jimmym Page’em nad projektem Coverdale-Page.

W 2002 r. Coverdale reaktywował Whitesnake, by ruszyć w europejską i amerykańską trasę. Skład prezentował się następująco: Marco Mendoza (gitara basowa), Doug Aldrich (gitara), Reb Beach (gitara), Tommy Aldridge (perkusja) i Timothy Drury (instrumenty klawiszowe).

W 2006 roku piosenkarz został sklasyfikowany na 54. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów wszech czasów według Hit Parader. Z kolei w 2009 roku został sklasyfikowany na 33. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records[4]. W 2016 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[5].