Emmanuel Moire (ur. 16 czerwca 1979 roku w Le Mans, w regionie Kraj Loary, w departamencie Sarthe) - francuski piosenkarz i kompozytor, któremu sławę przyniosła postać Ludwika XIV w popularnym francuskim musicalu Le Roi Soleil (od 2004 do 2007)

Urodzony 16 czerwca 1979 roku w Le Mans jako starszy z bliźniąt – jego brat Nicolas przychodzi na świat 5 minut później. Szczęśliwe, mimo rozwodu rodziców, gdy ma 11 lat, dzieciństwo i młodość spędza w miejscowości oddalonej o 24km od Le Mans – Conlie. Jest chłopcem nieśmiałym i powściągliwym. Sam postrzega siebie jako samotne dziecko w swoim własnym świecie. Już od najmłodszych lat mama chłopców zaszczepia w nich miłość do muzyki. W wieku nastu lat bierze lekcje śpiewu klasycznego oraz udział w stażach na autora-kompozytora-wykonawcę. W tym samym czasie przygotowuje się do matury. Zdaje ją z wynikiem „dobry”. Zapisaje się na studia historia-geografia w Le Mans. W tamtym czasie odwraca się od solfeżu (sposób kształcenia słuchu muzycznego) na rzecz nauki w tradycyjny sposób. Ale potrzeba wyrażenia sobie była zbyt silna, więc szybko wraca do muzyki. W wieku 21 lat zostaje wybrany na uczestnika 16-tych spotkań w Astaffort, na staż (praktyka) autor - kompozytor – wykonawca, gdzie przez 10 dni komponuje, pisze, aranżuje i przede wszystkim odnajduje swoje alter ego, swoja „rodzinę”, z która od tej chwili będzie pracował. Porzuca dotychczasowe życie i zwiększa ilość projektów muzycznych, uczestniczy w spektaklach. Zawsze w towarzystwie, "dlatego, że muzyką trzeba się dzielić", bierze udział w nagraniach 2 płyt jako kompozytor i aranżer (organizator), uzgadnia szkice (makiety) i decyduje przenieść się do Paryża. W 2004 roku zostaje wybrany do roli Ludwika XIV w musicalu „Le Roi Soleil”. Już od pierwszego Show Case trupy z musicalu w kwietniu 2005, szybko zwiększa się ilość nagrań radiowych, telewizyjnych, wystąpień i koncertów. 22 września 2005 debiutuje na scenie Palais des Sports w Paryżu wcielając się w tytułową rolę. Pod koniec stycznia 2006 roku zaczyna się tournee po Francji ze spektaklem. W tym samym czasie Emmanuel rozpoczyna pracę nad swoim pierwszym solowym albumem oraz bierze udział w nagraniu piosenki „L’or de nos vies” promującej akcję Fight AIDS Monaco. Po pierwszym triumfalnym roku, 22 września 2006 młody artysta wraca na scenę Palais des Sports na kilka miesięcy, by następnie znowu wyruszyć na tournee po kraju. Nowością jest fakt, że piosenkarzom i tancerzom towarzyszy orkiestra. 13 listopada 2006 roku ukazuje się pierwsza solowa płyta Emmanuela pt. "[La] Ou je pars", na której znajduje się również pierwszy singiel "Le sourire" (który można było usłyszeć już kilka tygodni wcześniej, a kupić od 26 listopada 2006). Do pracy nad albumem zaprosił bliskich znajomych z Astaffort: Claire Joseph, z która śpiewa w duecie "Merci", Yann Guillon, który napisał połowę piosenek i jest współautorem z Benoit Poher (Kyo) „Le sourire”. Davide Esposito oferuje mu "La ou je pars". Christophe Beucher, jego, też pochodzący z Le Mans, przyjaciel od zawsze, z którym pracował nad swoimi pierwszymi szkicami szukając tego czegoś, aby im nadać "dotyku Jaconelli". Zawsze podziwiał pracę Pierre'a Jaconelli. To wszystko, czego dokonał z Zazie, Calogero... W końcu zaczyna współpracę z Pierrem i od razu łapią wspólny język. Razem, przez całe lato, obrabiają każdy tytuł, powtarzając jeszcze i jeszcze aż do znalezienia właściwej nuty, słowa, emocji. Od "Si c'etait ca la vie" gdzie porównuje życie do pret a porter aż do "La fin", gdzie opowiada o rozstaniu, które nadal go porusza, nic nie ukrywa. W czerwcu 2007 odbywają się 4 solowe koncerty, na których śpiewa swoje piosenki z albumu, a w lipcu odbywa się 5 ostatnich przedstawień musicalu w Bercy. 1 września 2007 podczas Sopot Festiwal 2007 w konkursie o Słowika Publiczności uzyskuje 1 miejsce pośród wykonawców międzynarodowych. Wykonuje tutaj swój kolejny singiel "Ca me fait du bien", który wydaje się, że przekonał widzów i jury. Od końca października 2007 aż do kwietnia 2008 Emmanuel rusza w tournee promujące płytę. Ostatnimi singlami, które wydaje są „La ou je pars” i „Si c’etait ca la vie” (w wersji koncertowej). Jest artystą eklektycznym – sam gra na pianinie i śpiewa. "Ten album jest owocem spotkań, współpracy. Chciałem, żeby był do mnie podobny, żeby ludzi odkryli mnie muzycznie." Po triumfalnym tournee Emmanuel znika z życia publicznego i wraz ze swoim przyjacielem Yannem Guillon zamyka się w domu niedaleko Aix-en-Province. Razem pracują nad nowym albumem, który zupełnie różni się od debiutanckiego. W tym samym czasie młody artysta porzuca swojego pierwszego managera, Bruno Berberesa, i dalszą współpracę wiąże z Olivierem Ottin - byłym managerem zmarłego w 2007 roku Gregory'ego Lemarchala. Pracę nad albumem przerywa tragiczna wiadomość - brat bliźniak Emmanuela zostaje potrącony przez samochód i zapada w śpiączkę. Umiera 28 stycznia 2009, po dwóch tygodniach śpiączki. Moire znajduje jednak sposób na przeżycie tej straty. Kilka dni przed pogrzebem pisze z Yannem tekst piosenki "Sois Tranquille", którą wykonuje nad grobem Nicolasa. Wraca do studia i zaledwie kilka dni po śmierci brata wydaje pierwszy singiel z nowej płyty - "Adulte & sexy". Już od początku można zauważyć kolosalną różnicę. Utwór pokazuje nową twarz Emmanuela - tą bardziej drapieżną, dojrzałą, seksowną, utrzymaną w stylu electro-pop, ale przede wszystkim - homoseksualną. Zaczyna się jego coming out. Ciąg dalszy można usłyszeć, a także obejrzeć już 13 kwietnia 2009. Wtedy do sklepów muzycznych trafia długo oczekiwany album "L'equilibre". Nie jest to już aseksualny, młody, romantyczny chłopiec, który wykonuje romantyczne piosenki przy fortepianie. Emmanuel pokazuje nam się pewny siebie, dojrzały, zdecydowany. Bierze na siebie całą odpowiedzialność za płytę - w końcu może pokazać siebie, to, co naprawdę gra w jego sercu. Album, "który jest skomponowany dla każdego, bez względu na to czy te piosenki będzie śpiewać chłopak czy dziewczyna" odnosi sukces, tak jak wydane potem kolejne single – „Sans dire un mot" (czerwiec 2009) i "Promis" (październik 2009). Podczas promocji budzą się podejrzenia, co do orientacji seksualnej Emmanuela. On sam jednak ani nie potwierdza, ani nie zaprzecza. W końcu, po 8 miesiącach od wydania kontrowersyjnego singla przyznaje się na łamach magazynu "Tetu", że jest homoseksualny. Od połowy listopada 2009 do lutego 2010 Emmanuel jest w trasie promującej płytę. Trzy koncerty w Paryżu w sali Alhabra zbierają komplet.