Robert Leroy Johnson (ur. 8 maja 1911 w Hazlehurst, USA, zm. 16 sierpnia 1938[1]) – amerykański muzyk, gitarzysta, wokalista, autor tekstów. Określany mianem króla gitary bluesowej. Otoczony aurą tajemniczości (według legendy, swój talent zawdzięczał paktowi z diabłem).

Wszystkie nagrane przez Roberta Johnsona utwory można znaleźć na składance "The Complete Recordings".

Przez większą część swojego życia żył na skraju ubóstwa, dużo pijąc i wędrując. Jego dokonaniami zainteresował się Ernie Oertle, który z kolei przedstawił muzyka Donowi Lawowi z American Record nalegając na jak najszybsze nagrania materiału. Dwie sesje w jakich uczestniczył Johnson odbyły się w 1936 i 1937 roku w Teksasie.

Uważa się, że zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach 16 sierpnia 1938 roku (najprawdopodobniej został otruty).

Miejsce pochówku do dziś pozostaje nieznane. Johnson miał wtedy 27 lat.

Jest autorem dwudziestu dziewięciu utworów. Wypracował własny, dobrze rozpoznawalny styl. Do grania na swej gitarze akustycznej wykorzystywał techniki flażoletu i bottleneck.

Teksty jego piosenek mówiły o alkoholu, kobietach, szatanie i śmierci.

Jego utwory grane były przez artystów takich jak Eric Clapton, Led Zeppelin, The Rolling Stones, Bob Dylan, Red Hot Chili Peppers, The White Stripes i wielu innych. Do inspiracji jego twórczością przyznają się niezliczeni gitarzyści, w tym Jimi Hendrix, Jeff Beck i Eric Clapton[2].

W 1980 roku Robert Johnson został wprowadzony do Blues Hall of Fame, a w 1986 do Rock & Roll Hall of Fame. W 2003 roku magazyn Rolling Stone umiejscowił Johnsona na piątym miejscu w rankingu "100 najlepszych gitarzystów w historii".