Zofia Terné, właściwie Wiera Chajter (ur. 3 lutego 1909 w Równem na Wołyniu, zm. 17 sierpnia 1987 w Londynie) – polska aktorka kabaretowa, piosenkarka, pianistka i kompozytorka.

Była córką Jakuba Chajtera i jego żony Barbary z Markiewiczów. Naukę rozpoczęła w rodzinnym mieście, a później kształciła się w słynnym Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie w klasie fortepianu i śpiewu solowego. Debiutowała piosenką „Tyle jest miast”, do której muzykę skomponował Nacio Herb Brown, a słowa napisał specjalnie dla niej Marian Hemar. 23 czerwca 1927 roku zdała egzamin ZASP-u i od tego samego roku związana była z teatrem "Qui Pro Quo" aż do jego rozwiązania w 1931 roku. W latach późniejszych współpracowała nie tylko ze wspomnianym wcześniej Marianem Hemarem, lecz także z licznymi warszawskimi kabaretami i teatrzykami – m.in. "Banda", "Stara Banda", "Cyrulik Warszawski". Występowała także w filmach muzycznych.

2 września 1939 roku wystąpiła ostatni raz przed publicznością warszawską, w teatrzyku "Figaro", którego dyrektorem był Fryderyk Jarosy. Aresztowana w październiku przez Niemców otrzymała nakaz powrotu do rodzinnego Równego. W roku 1940 zaangażowała się do polskiego Teatru Miniatur, który prowadził Konrad Tom. W czasie II wojny światowej była członkinią zespołu artystycznego 2 Korpusu Polskiego generała Władysława Andersa.

Jesienią 1945 roku wyjechała do Wielkiej Brytanii, występowała na scenach polskich w Londynie oraz na estradach polonijnych w świecie, śpiewała w zespołach polonijnych oraz współpracowała z sekcją polską BBC i Radiem Wolna Europa. W ostatnich latach była samotna, nie miała najbliższej rodziny. Zmarła w Londynie i tam została pochowana. Jej grób znajduje się na cmentarzu North Sheen.

Początkowo myślała o karierze śpiewaczki operowej, lecz przeszkodą w spełnieniu tych młodzieńczych marzeń i aspiracji był jej niski wzrost. W późniejszym czasie stał się on jednak jej wielkim atutem. Jak sama śpiewała: "...taki już mój los, że Pan Bóg zamiast wzrostu dał mi głos."

Przez społeczność nazywana była "Małym Słowikiem Warszawy", zaś jej interpretacje piosenek określano "małym teatrem".