Baranovski - Kim

Był bardzo blisko, przecież rozumiał Cię jak brat
Znał Cię na pamięć, czasem odczuwasz jego brak
Szlifował kamień, naiwnie wierzył w jego moc
Lecz ten prawdziwy diament wypadł mu spod rąk

Żyłaś samotnie, chociaż u boku Twego stał
Dał Ci uczucie, ostatnią prawdę jaką znał
Było za późno, by mógł wykonać jakiś gest
W końcu się poddał, lecz nikt nie pytał, jak mu jest

Czemu znowu Cię woła, dlaczego Cię dręczy?
Wyrywa Ci serce, wyciera z pajęczyn?
Wie dobrze, że wrócisz, on nie ma litości
Zna Cię do kości, do kości

Czemu znowu Cię woła, dlaczego Cię dręczy?
Wyrywa Ci serce, wyciera z pajęczyn?
Wie dobrze, że wrócisz, on nie ma litości
On zna Cię do kości, do kości

Chciałaś zawalczyć, on wciąż dokładał Tobie trosk
Byłaś odporna na każdy śmiercionośny cios
Wiernie czekałaś, choć nie wiedziałaś gdzie on jest
Znów kołysała Cię do snu wilgotność łez

Miał już niewiele i tak niewiele mógł Ci dać
Uciekłaś nocą, rano obudził go Twój płacz
Chciałaś być lepsza, poczuć się wolna jak we śnie
Nie powiedziałaś mu wszystkiego, on już wie

Czemu znowu Cię woła, dlaczego Cię dręczy?
Wyrywa Ci serce, wyciera z pajęczyn?
Wie dobrze, że wrócisz, on nie ma litości
Zna Cię do kości, do kości

Czemu znowu Cię woła, dlaczego Cię dręczy?
Wyrywa Ci serce, wyciera z pajęczyn?
Wie dobrze, że wrócisz, on nie ma litości
On zna Cię do kości, do kości