Pan Witek (Witold Szymański) - Atlantyda

Świat gdzieś daleki,
odległe to czasy
100 wieków minęły bez mała,
Atlantydą nazwali: Platon, Allen*, Manzi*;
kraina to ludzi wspaniałych.

Atlantyda - kto legend pamięta te słowa?
Atlantyda - szklane domy stojące w obłokach.
Atlantyda - ku morzu zwrócone dwa miasta.
Atlantyda - jak młoda, wspaniała niewiasta.

Cztery dni i noce w ogromnym nieładzie,
pękały i serca i skały,
Powodzie i ogień, ku jej to zagładzie,
pochłonął ją ocean i fale.
Atlantyda.

Atlantyda - ja stamtąd te słowa kojarzę,
kraj nasz, u wieku niechlubne ołtarze,
na wodzie, na piasku nasz świat malowany,
kraj nasz, dziś pęknięty jak dzbanek gliniany.

Nasze dobra pokoleń siłą rąk wydarte,
sprzedają naszą siłę i wole.
Na łaskę/niełaskę los ślepy nas skarze i w nową kraj popada niewolę.

Atlantyda - uwierzcie mi proszę w te słowa!
kraj nasz i nasze domy sterczące w obłokach.
Jak dawniej, przed obcymi padniemy na twarze.
Atlantyda - mój drogowskaz (mój drogowskaz) drogę wam wskaże.

Nasze dobra pokoleń siłą rąk wydarte,
sprzedają naszą siłę i wole.
Na łaskę/niełaskę los ślepy nas skarze i w nową kraj popada niewolę.

Atlantyda, Atlantyda, Atlantyda...