Stavento - Το Σπουργίτι (To spourgiti)

Λείπει κι είναι βαθιά η λύπη
όταν γυρνώ στο σπίτι και δεν είσαι κι εσύ...

Δεν τραγουδάει πια και δεν κελαηδάει
μονάχο του όλο στέκεται το νιώθω ότι πονάει
δεν τιτιβίζει τα φτερά του δεν ανοίγει
συνέχεια κρυώνει όλο το πιάνει ρίγη
σε αποζητάει τη πόρτα όλο κοιτάει
κι όταν το ρωτάω τι έχει δεν μου απαντάει
όλο πεσμένο, σκεπτικό... νταουνιασμένο
στο σπίτι του το ίδιο τώρα νιώθει να είναι ξένος

και με κοιτά με απορία με κοιτά
κουρελιασμένου στη γωνιά με τα δυο του τα φτερά
δεν τραγουδά όπως το 'κανε παλιά
έλα πίσω για να φέρεις στο σπουργίτι τη λαλιά

Λείπει κι είναι βαθιά η λύπη
όταν γυρνώ στο σπίτι και δεν είσαι κι εσύ, έχει μια θλίψη
Γύρνα, όχι σου λέω για 'μένα, δεν τα 'χω εγώ χαμένα,
Μα σκέψου λίγο αν θες και το σπουργίτι

Δεν τραγουδάει πια και δεν γελάει πάει
του έφερα κι αγάπες αλλά πάλι δεν λαλάει
ήρθανε ψυχολόγοι κι ωτορινολαρυγγολόγοι
μαστόρισες φωνητικής και κελαηδολόγοι
μα αυτό εκεί πείσμωσε σα σκυλί
πως το 'κανε ετούτο αφού αυτό είναι πουλί
γέρνει το απόβραδο και δεν ξυπνάει πρωί
τις ώρες δηλαδή που γελάει μα δεν μπορεί

και σε ζητά δες μου ακόμα σε ζητά
τι κι αν του 'φερα κορίτσια που σου μοιάζαν διαλεχτά
δεν τραγουδά όπως το 'κανε παλιά
έλα πίσω για να φέρεις στο σπουργίτι τη λαλιά

Λείπει κι είναι βαθιά η λύπη
όταν γυρνώ στο σπίτι και δεν είσαι κι εσύ, έχει μια θλίψη
Γύρνα, όχι σου λέω για 'μένα, δεν τα 'χω εγώ χαμένα,
Μα σκέψου λίγο αν θες και το σπουργίτι

μη φανταστείς ποτέ σου, ότι σε θέλω πίσω
για σένανε δε νοιάζομαι δεν θα αναθεωρήσω
μα σκέψου το σπουργίτι, και έλα να το σώσεις
αφού είσαι και φιλόζωη, ζωή για να του δώσεις

Λείπει κι είναι βαθιά η λύπη
όταν γυρνώ στο σπίτι και δεν είσαι κι εσύ, έχει μια θλίψη
Γύρνα, όχι σου λέω για 'μένα, δεν τα 'χω εγώ χαμένα,
Μα σκέψου λίγο αν θες και το σπουργίτι
Λείπει κι είναι βαθιά η λύπη

όταν γυρνώ στο σπίτι και δεν είσαι κι εσύ, έχει μια θλίψη
Γύρνα, όχι σου λέω για 'μένα, δεν τα 'χω εγώ χαμένα,
Μα σκέψου λίγο αν θες και το σπουργίτι