Adam Wojdak - Żołnierskie kochanie

Przyszła miłość do żołnierza, siadła na plecaku.
„Złaź, przekoro!” — żołnierz woła. „Nie zejdę, wojaku!”.
„Złaź, paskudo, bom zmęczony, widzisz, ledwo sapię”.
„Nie ma mowy, bądź gotowy, zaraz cię obłapię!”.

Skoczyło, chwyciło żołnierza kochanie
i teraz kochanie ma żołnierz na stanie!
Nad uchem mu nuci, by o nim pamiętać:
Kochanie, Kołobrzeg, żołnierska piosenka! (x2)

Byli woje i husarzy, co ich miłość sparła,
ucapiła, obłapiła i serce rozdarła.
Dziś czołgiści, pancerniacy, służby rakietowe,
kiedy miłość ich dopadnie, to chłopcy gotowi!

Skoczyło, chwyciło żołnierza kochanie
i teraz kochanie ma żołnierz na stanie!
Nad uchem mu nuci, by o nim pamiętać:
Kochanie, Kołobrzeg, żołnierska piosenka! (x2)

Bo kochanie to piosenka swawolna i zwiewna,
czasem kpiarsko okiem mrugnie, czasem warknie gniewna.
Są też chwile, że natrętna i jak komar brzęczy,
lecz lżej z nimi, co tu mówić, obu trzeba więcej!

Skoczyło, chwyciło żołnierza kochanie
i teraz kochanie ma żołnierz na stanie!
Nad uchem mu nuci, by o nim pamiętać:
Kochanie, Kołobrzeg, żołnierska piosenka! (x2)

Żołnierska piosenka!