Ałła Pugaczowa - Po Ulitse Moey

Od lat moją ulicą rozbrzmiewają kroki, moi przyjaciele odchodzą. Bezwiedne odejście moich przyjaciół tej ciemności za oknami się podoba. O samotności! Jak mocny jest twój charakter, błyszcząc żelaznym cyrklem, jak chłodno rozrywasz krąg, nie słuchając daremnych zapewnień.

Pozwól stanąć na palcach w twoim lesie, na końcu spowolnionego gestu. Znaleźć liście i przyłożyć je do twarzy, i poczuć sierocą samotność jako błogość. Obdarz mnie ciszą twoich bibliotek, surowymi motywami twoich koncertów, i mądra zapomnę o tych, którzy umarli lub jeszcze żyją.

I poznam mądrość i smutek, przedmioty zdradzą mi swój tajemny sens, przyroda przytulając się do moich ramion odsłoni swoje dziecięce tajemnice.

I dopiero wtedy, z łez, z ciemności, z ubogiej ignorancji przeszłości ujawnią się piękne rysy moich przyjaciół i znowu się rozpłyną.