Antonina Krzysztoń - O ograniczeniu nieograniczonego

A pod jabłonią śpi, śpi maleńka
W kłębek zwinięta Święta Panienka.
Zmarźnięte stopy, zmarźnięte dłonie,
Wcale że święta nie widać po niej.

Ach, istota niepojęta,
Ach, jakże smutna - smutna i święta.

Już wieczór przysnął, już księżyc ziewa,
Radośnie grzeszą Adam i Ewa,
Zrywają jabłka z drzewa i nieba,
Panienka przez sen cichutko śpiewa.

Ach, ma istota niepojęta,
Ach, jakżem smutna - smutna i święta.

Już nie śpi, patrzy - to niedowiary,
Idą chorągwie, świece, organy,
Korony złote, koronki, wieńce,
Wykute w złocie olbrzymie serce.
Oj tupią, tupią, oj tupią stopy,
Żeby tak zdążyć, zdążyć do szopy!
Lecz ludzie zaraz Matkę poznali,
Matkę schwytali, koronowali.

Ach, istota niepojęta,
Ach, jakże smutna - smutna, że święta...