Aria - Atilla

Małą ma dłoń
lecz rozniecił nią pożar na cały świat,
jak nędzne pisklę
poranione szponem.

I nie uleczy ran
na cześć zwycięstwa uczta,
potworności oblicza
nie skryje smoły czerń.

Gniew boży,
Niebios bicz
połyka pot i pył.
Zycie w sercu
śmierci blask
na ostrzu Losu.

Wir ordy
w jedno połączył wszelkie zło,
Germanin czy Scyt
dzielą łup

Ognisk Atylli dym
zarazę niesie,
a barbarzyński znak
wiarę pożarem trawi...

Zachód tu,
tuż pod ręką,
mieczami wyrąbiemy drzwi,
wydał ryk
stepu duch
zły, azjatycki zwierz !

Nad nami sztandar z błękitu nieba,
brak strachu w zimnych oczu blasku !
Brak zasad o brzasku,
do zmroku śmierć osądzi nas.

Śmiertelna miłość,
podstępny los,
na ślubnym przyjęciu
stypę wyprawiają.

Zatrute wino,
trucizna na ustach jego
jak gorzki pocałunek,
ostatni w zyciu

Do gardła chmiel,
Do gardła krew.
Spił dzikus całe życie.
Kto teraz,
Wiatrów Syn,
okrutnych Hunów król ?

Nad nami sztandar z błękitu nieba.
Brak strachu w zimnych oczu blasku !
Brak zasad o brzasku,
do zmroku śmierć osądzi nas.

Zachód tu,
tuż pod ręką,
mieczami wyrąbiemy drzwi...
wydał ryk
stepu duch,
zły azjatycki zwierz !

Nad nami sztandar z błękitu nieba
Brak strachu w zimnych oczu blasku !
Brak zasad o brzasku,
do zmroku śmierć osądzi nas...

Nad nami sztandar z błękitu nieba,
Brak strachu w zimnych oczu blasku !
Brak zasad o brzasku,
do zmroku śmierć osądzi nas...
do zmroku śmierć osądzi nas