Aria - Ballada o Ruskim Wojsku

Ballada o ruskim woju

W dali krążyły stada zimowych ptaków
Dymem gnane, szybsze niż lisy
Dym płynął nad ziemią całą
Groźne opary zakryły górę,
Gdzie wojownik, co krzyknie im: Stój!

Fala z zachodu zmierzała na wschód,
Na plecach, na sercach krzyż,
Kopie teutońskie kierują w słońce,
Zapach ognia niósł czarną wieść.

Puchacz, orzeł i wilk radowały się,
Czując z daleka ruską krew,
Siły nieczyste wspomogały wciąż
Mistrza i zakony psów.

Na ołtarzach święci płaczą,
Dzwony na trwogę,
Bitwy znany już czas
Będzie jak w piekle,
Prawdziwe piekło, ni kroku w tył

Gwiazdy wskażą mu drogę
Śpiesznie osiodła konia
Serce zastygło, wola jest czujna,
Był w bitwie trzy noce, trzy dni
I obrożę niewoli wytrąci z rąk,
Mistrza lody już drżą
Za ukryte w śniegach złoto swej woli
Wojownik walczy, nie żałuje miecza

Na ołtarzach święci płaczą
Choć wróg rozbity, zniszczony,
Koń wraca bez jeźdźca
Tam było jak w piekle,
Po trzykroć piekło, na kopiach ukrzyżowany był

Losem jego teraz
Błądzić w ciemności,
I słysząc psów wycie,
Znów miecz szykować,
Nie poznał woj strachu,
Ni pokoju wiecznego
Wszystko w pył się obróci,
Tylko nie on

Od czasów tych wiele wody spłynęło
Morza mirażem się stały
W cichej ciemności wojownik idzie
Na brzeg, jak wieczny strażnik
Błądzi przez noc, pali ogniska
Szuka księcia i braci swych,
Szuka złota swej woli, które zdobyli
W tej bitwie po kolana we krwi

Drogę znów gwiazdy wskazują
Znów dzwonią na trwogę,
Na ołtarzach święci płaczą
Wojownik schodzi do piekieł
Prawdziwe piekło, ni kroku w tył

Ni kroku w tył, nie!