Barbara Sikorska - Miłość w łaty

No i cóż? Byłeś spóźniony.
Zamiast róż snułeś androny
o miłości, co utkwiła
w windzie, więc „miałam być miła”.
Miła bym była – ależ tak…
taktu brak. Nie mnie. Tobie. Fakt.
Trudno los z twoim taktem wić.
Przestań kpić. Idź już, idź.
Skreślam łzy szybkim minusem,
no bo tuzin u mnie krech
nie chce być (to pech) plusem.
Z twoich wad miałby ucztę świat.
Rad nie rad, zbladłby, zbladł.
Wiesz, nie chodzi mi o kwiaty.
Nasza miłość była w łaty:
wdzięk na raty, styl skrzydlaty…
gdzie tu ład?
Wyznania szeptem cerowane,
nie mów nic już nie-kochanie.
Szach i mat, i po miłości.
Szach i mat.
Pnie się bluszcz. Anioł Stróż strzeże.
Przy mnie całkiem nowy duch
kocha, aż za dwóch – szczerze.
Przyniósł bez, bo na bez miał gest.
Nie „the best”, ale jest.