Beret - Cenizas

Wszystko zaczęło się, kiedy zadzwoniłem i nikt nie odebrał. Nie sądzę, by w przeszłość ktoś mógł mnie kochać.Jestem jak list, którego nigdy nikt nie znalazł.Z dopiskiem "niczego więcej Cię nie nauczę"

Nazywaj mnie jak chcesz, ja nie mogę niczemu zaprzeczyć.
Jestem wątkiem historii, której nikomu bym nie chciał opowiedzieć.
Zmieniłbym moje życie, by powtórzyć milion chwil i oddał bym milion chwil, by móc powiedzieć, że Ty jesteś moim życiem.

Czuje Cię na swojej skórze.
Chciałem zrobić sztukę ze smutku, by mocno to uchwycić i wiem... że wszyscy jesteśmy kimś, kiedy odnajdujemy dobro, lecz kiedy je tracimy, nigdy już nie jesteśmy tacy sami jak przedtem.

W przeszłości powiedziałem Ci: "zdefiniuj mnie", powiedziałaś: "w przyszłości, proszę, zapytaj mnie..."
Teraz jest jeszcze za wcześnie, bym mógł zobaczyć grzechy, które powstają kiedy upadamy i pozostają już z nami

Gdzie jest odwaga?
Nie znalazłem Cię, wyciągnij mnie na siłę z łóżka.
Powiedz mi, że jutro największe problemy po prostu znikną, a ja nie będę musiał się z nimi mierzyć

Zatrać się ze mną, właśnie tego chcę.
Powiedz, że nie przestaniesz szukać sensu, nawet jeśli wydaje ci się to próżne
Bo ja straciłem wszystko i nic nie zabierze ode mnie smutku i wątpliwości... więc..

Wychodzę znów, by się odszukać.
Wiem że jest już za późno, by się w tym odnaleźć.
Odrobinę mnie w Tobie, a Ty wolałaś odrzucić mnie w kąt.
Bym stał się już tylko obłokiem popiołu unoszonym przez wiatr.

Wszystko się zaczęło kiedy chciałem zadzwonić, ale powiedz kto by chciał mnie wysłuchać.
Kiedy tak mało usłyszałem odpowiedzi i gdy słyszę swoje imię, wiem że już nic nie znaczy.

Pamiętam że był czas gdy byliśmy ze sobą, kochaliśmy się nawzajem, teraz jesteś ty i jestem ja, a to już nie wystarczy

Żyliśmy z tymi problemami tak jak to wcześniej robiliśmy.
Powiedz mi po co? skoro wszystko się "popierdoliło"

Jak wszystko nagle się zmieniło.
Nigdy się nie przyzwyczaję i nigdy nie zrozumiem.
Wszyscy odchodzą i wracają.
Nic nie jest na zawsze.
W mojej rutynie, wiem że jedyne co mogę to się zatracić.

Nie wiem z jakiej jestem gliny wciąż z tej samej i zawsze chodzi o to samo.
Szukam wolności zamknięty w swoim własnym pokoju
I nie mam tam tego, co kiedyś tam było
Kiedyś mogłem zatracić się w obrazie, który malowałem, choć teraz wydaje mi się zupełnie inny.
Być może jestem zakochany w tym, co na zewnątrz.
Nie patrząc we wnętrze, bo gdy w nie patrzę, czuje że nie jest już moje.

nieee
Wychodzę znów, by się odszukać.
Wiem że jest już za późno, by się w tym odnaleźć.
Odrobinę mnie w Tobie, a Ty wolałaś odrzucić mnie w kąt.
Bym stał się już tylko obłokiem popiołu unoszonym przez wiatr.

Wszystko się zaczęło kiedy chciałem zadzwonić, ale powiedz kto by chciał mnie wysłuchać.
Kiedy tak mało usłyszałem odpowiedzi i gdy słyszę swoje imię, wiem że już nic nie znaczy.