Bloom - Stygmaty na wspomnieniach

I znowu jesteś, zimną bielą wdzierasz się
W mój umysł, to boli, to pali mnie.
Dlaczego wracasz? Pochowałem
Przecież Cię na zawsze, na wieczność.

Cierniowa skorupa otacza Twoją
Nierzeczywistość, znowu czuje się bliskość.

Idź precz w mojej pamięci powieś się
I gnij aż do ostatnich dni rozkładu.

Wspomnienia z Tobą milczeć
we mnie już nie mogą.
Smutek krzykiem eksploduje,
Tak bardzo potrzebuje tamtej Ciebie.
Czas cofnąć muszę, we wspomnieniach
Z Tobą jeszcze raz się uduszę.

Potrzebuje tlenu.

Stygmaty rodzą ropę, w tej
ropie myję swoją brudną twarz.
Kłamcy! Czas nie leczy ran.
Choć owoc zasuszyłem,
Natarłem swoją brudną szyje tak.
W raju jak przykazał wąż.

Idź precz w mojej pamięci powieś się
I gnij aż do ostatnich dni rozkładu.

Wspomnienia z Tobą milczeć
we mnie już nie mogą.
Smutek krzykiem eksploduje,
Tak bardzo potrzebuje tamtej Ciebie.
Czas cofnąć muszę, we wspomnieniach
Z Tobą jeszcze raz się uduszę.

Potrzebuje tlenu.