Coma - Łąka 2

Polana drży,
Polana lśni.
Polarny wiatr
Od wschodu wnikł.
W ogonach stu
Niósł szklisty pył
I wył jak pies
I duł, że ech!
Zwierzęta drgnęły...
Dreszcz i zryw.
Tu kopytkami
Takt stukały sarny
To tak to, to, tak to, to
Tętno polany
Tak wzmogły,
Że gwar szelestny
Powstał sam,
Bryknął nerwowo dzik,
I jam drżał,
Co to tam? Co?

Skoncentrowany w oku strach
Źrenice mam
Jak spodki dwa,
Tam klon był trzasł,
I opadł klon
Ostatkiem liści opadł.
Następnie usłyszałem ach!
Następnie usłyszałem och, aaa!
Zza klonu wylazł
W gęstej glorii
Największy stworzeń
Książę puszczy,
Nade mną stanął
Łypiąc okiem,
Aż oniemiałem
Bo nie mogłem nie.
Ten wielki stwór
Swym srebrnym rogiem
Wskazywał niebo
Mówiąc:
„Człowiek!
Look at the mooooon!”
Król lasu
Żubr
U nóg mych grzmiał
Jak Bóg!