Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Current 93
Current 93 - I Have a Special Plan for This World
I Have a Special Plan for This World
Tekst dodał(a): nothinger
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): Vril
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): Moriturus
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
[Intro]
(In her eyes tonight
There’s a glow tonight
They’re so bright they could light
Fountainbleu tonight
She’s so gracious
So vivacious
She is not thinking of me
Bless her little heart
Crooked to the core
Acting out a part
What a rollicking, frollicking bore!
She’s such fun tonight
She’s a treat tonight
You could spread her on bread
She’s so sweet tonight)
[Verse 1]
When everyone you have ever loved is finally gone
When everything you have ever wanted is finally done with
When all of your nightmares are for a time obscured
As by a shining brainless beacon
Or a blinding eclipse of the many terrible shapes of this world
When you are calm and joyful
And finally entirely alone
Then in a great new darkness
You will finally execute your special plan
[Verse 2]
One needs to have a plan someone said who was turned away into the shadows
And who I had believed was sleeping or dead
Imagine he said all the flesh that is eaten
The teeth tearing into it
The tongue tasting it's savour
And the hunger for that taste
Now take away that flesh he said
Take away the teeth and the tongue
The taste and the hunger
Take away everything as it is
That was my plan
My own special plan for this world
I listened to these words and yet I did not wonder
If this creature whom I had thought sleeping or dead would ever approach his vision
Even in his deepest dreams
Or his most lasting death
Because I had heard of such plans such visions
And I knew they did not see far enough
But what was demanded in a way of a plan
Needed to go beyond tongue and teeth and hunger and flesh
Beyond the bones and the very dust of bones and the wind that would come to blow the dust away
And so I began to envision a darkness that was long before the dark of night
And a strangely shining light
That owed nothing to the light of day
[Verse 3]
That day may seem like other days
Once more we feel the tiny legged trepidations
Once more we are mangled by a great grinding fear
But that day will have no others after
No more worlds like this will follow
Because I have a plan
A very special plan
No more worlds like this
No more days like that
[Verse 4]
There are but four ways to die a sardonic spirit might have said to me
There is dying that occurs relatively suddenly
There is dying that occurs relatively gradually
There is dying that occurs relatively painlessly
There is the death that is full of pain
Thus by various means they are combined
The sudden and the gradual
The painless and the painful
To yield but four ways to die
And there are no others
Even after the voice stopped speaking
I listened for it to speak again
After hours and day and years have passed
I listened for some further words
Yet all I heard were the faintest echoes reminding me
There are no others
There are no others
Was it then that I began to conceive for this world
A special plan?
[Verse 5]
There are no means for escaping this world
It penetrates even into your sleep
And is its substance
You are caught in your own dreaming
Where there is no space
And are held forever where there is no time
You can do nothing you aren't told to do
There is no hope for escape from this dream
That was never yours
The very words you speak are only its very words
And you talk like a traitor
Under its incessant torture
[Verse 6]
There are many who have designs upon this world
And dream of wild and vast reformations
I have heard them talking in their sleep
Of elegant mutations
And cunning annihilations
I have heard them whispering in the corners of crooked houses
And in the alleys and narrow back streets of this crooked creaking universe
Which they with their new designs were made straight and sound
But each of these new and ill conceived designs
Is deranged in it's heart
For they see this world as if it were alone and original
And not as only one of count with others
Whose nightmares all precede
Like a hideous garden grown from a single seed
I have heard these dreamers talking in their sleep
And I stand waiting for them
As at the top of a darkened flight of stairs
They know nothing of me
And none of the secrets of my special plan
While I know every crooked creaking step of theirs
[Verse 7]
It was the voice of someone who was waiting in the shadows
Who was looking at the moon and waiting for me to turn the corner
And enter a narrow street
And stand with him in the dull glaze of moonlight
Then he said to me
He whispered
That my plan was misconceived
That my special plan for this world was a terrible mistake
Because, he said, there is nothing to do and there is no where to go
There is nothing to be and there is no one to know
Your plan is a mistake, he repeated
This world is a mistake, I replied
[Verse 8]
The children always followed him
When they saw him hopping by
A funny walk
A funny man
A funny, funny, funny man
He made them laugh sometimes
He made them laugh, oh yes he did
He did, he did, he did, he did
Oh how he made them roll
One day he took them to a place
He knew a special place
And told them things about this world
This funny, funny, funny world
Which made them laugh sometimes
He made them laugh, oh yes he did
He did, he did, he did, he did
Oh how he made them roll
Then the funny man who made them laugh
Sometimes he did
Revealed to them his special plan
His very special funny plan
Knowing they would understand
And maybe laugh sometimes
He made them laugh
Oh yes he did
He did, he did, he did, he did
Their eyes grew wide beneath their lids
And how he made them roll
[Verse 9]
I first learned the facts from a lunatic
In a dark and quiet room that smelled of stale time and space
There are no people
Nothing at all like that
The human phenomenon is but the sum of densely coiled layers of illusion
Each of which winds itself upon the supreme insanity
That there are persons of any kind
When all that can be is mindless mirrors
Laughing and screaming as they parade about
In an endless dream
But when I asked the lunatic what it was that saw itself within these mirrors
As they marched endlessly in stale time and space
He only rocked and smiled
Then he laughed and screamed
And in his black and empty eyes
I saw for a moment, as in a mirror
A formless shade of divinity
In flight from its stale infinity
Of time and space and the worst of all
Of this world's dreams
My special plan for the laughter
And the screams
[Verse 10]
We went to see some little show
That was staged in an old shed
Past the edge of town
And in its beginnings all seemed well
The miniature curtain stage glowed in the darkness
While those dolls bounced along on their strings before our eyes
And in its beginnings all seemed well
But then there came a subtle turning point which some have noticed
And I was one
Who quietly left the show
No, I did not
Because I could see where things were going
As the antics of those dolls grew strange
And the fragile strings grew taut
With their tiny pullings, tiny limbs
The others around me became appalled
And turned away and abandoned the show
That was staged in an old shed
Past the edge of town
But I wanted to witness what could never be
I wanted to see what could not be seen
But the moment of consummate disaster
When puppets turn to face the puppet master
[Verse 11]
It was twilight and I stood in a greyish haze of the vast empty building
When the silence was enriched by a reverberant voice
All the things of this world it said
Are of but one essence
For which there are no words
This is the greater part which has no beginning or end
And the one essence of this world for which there can be no words
Is that all the things of this world
This is the lesser part which had a beginning and shall have an end
And for which words were conceived solely to speak of
The tiny broken beings of this world it said
The beginnings and endings of this world it said
For which words were conceived solely to speak of
Now remove these words and what remains it asks me
As I stood in the twilight of that vast empty building
But I did not answer
The question echoed over and over
But I remained silent until the echoes died
And as twilight passed into the evening I felt my
Special plan for which there are no words
Moving towards a greater darkness
[Verse 12]
There are some who have no voices
Or none that will ever speak
Because of the things they know about this world
And the things they feel about this world
Because the thoughts that fill a brain
That is a damaged brain
Because the pain that fills a body
That is a damaged body
Exists in other worlds
Countless other worlds
Each of which stands alone in an infinite empty blackness
For which no words are being conceived
And where no voices are able to speak
When a brain is filled only with damaged thoughts
When a damaged body is filled only with pain
And stands alone in a world surrounded by infinite empty blackness
And exists in a world for which there is no special plan
[Verse 13]
When everyone you have ever loved is finally gone
When everything you have ever wanted is finally done with
When all of your nightmares are for a time obscured
As by a shining brainless beacon
Or a blinding eclipse of the many terrible shapes of this world
When you are calm and joyful
And finally entirely alone
Then in a great new darkness
You will finally execute your special plan
(In her eyes tonight
There’s a glow tonight
They’re so bright they could light
Fountainbleu tonight
She’s so gracious
So vivacious
She is not thinking of me
Bless her little heart
Crooked to the core
Acting out a part
What a rollicking, frollicking bore!
She’s such fun tonight
She’s a treat tonight
You could spread her on bread
She’s so sweet tonight)
[Verse 1]
When everyone you have ever loved is finally gone
When everything you have ever wanted is finally done with
When all of your nightmares are for a time obscured
As by a shining brainless beacon
Or a blinding eclipse of the many terrible shapes of this world
When you are calm and joyful
And finally entirely alone
Then in a great new darkness
You will finally execute your special plan
[Verse 2]
One needs to have a plan someone said who was turned away into the shadows
And who I had believed was sleeping or dead
Imagine he said all the flesh that is eaten
The teeth tearing into it
The tongue tasting it's savour
And the hunger for that taste
Now take away that flesh he said
Take away the teeth and the tongue
The taste and the hunger
Take away everything as it is
That was my plan
My own special plan for this world
I listened to these words and yet I did not wonder
If this creature whom I had thought sleeping or dead would ever approach his vision
Even in his deepest dreams
Or his most lasting death
Because I had heard of such plans such visions
And I knew they did not see far enough
But what was demanded in a way of a plan
Needed to go beyond tongue and teeth and hunger and flesh
Beyond the bones and the very dust of bones and the wind that would come to blow the dust away
And so I began to envision a darkness that was long before the dark of night
And a strangely shining light
That owed nothing to the light of day
[Verse 3]
That day may seem like other days
Once more we feel the tiny legged trepidations
Once more we are mangled by a great grinding fear
But that day will have no others after
No more worlds like this will follow
Because I have a plan
A very special plan
No more worlds like this
No more days like that
[Verse 4]
There are but four ways to die a sardonic spirit might have said to me
There is dying that occurs relatively suddenly
There is dying that occurs relatively gradually
There is dying that occurs relatively painlessly
There is the death that is full of pain
Thus by various means they are combined
The sudden and the gradual
The painless and the painful
To yield but four ways to die
And there are no others
Even after the voice stopped speaking
I listened for it to speak again
After hours and day and years have passed
I listened for some further words
Yet all I heard were the faintest echoes reminding me
There are no others
There are no others
Was it then that I began to conceive for this world
A special plan?
[Verse 5]
There are no means for escaping this world
It penetrates even into your sleep
And is its substance
You are caught in your own dreaming
Where there is no space
And are held forever where there is no time
You can do nothing you aren't told to do
There is no hope for escape from this dream
That was never yours
The very words you speak are only its very words
And you talk like a traitor
Under its incessant torture
[Verse 6]
There are many who have designs upon this world
And dream of wild and vast reformations
I have heard them talking in their sleep
Of elegant mutations
And cunning annihilations
I have heard them whispering in the corners of crooked houses
And in the alleys and narrow back streets of this crooked creaking universe
Which they with their new designs were made straight and sound
But each of these new and ill conceived designs
Is deranged in it's heart
For they see this world as if it were alone and original
And not as only one of count with others
Whose nightmares all precede
Like a hideous garden grown from a single seed
I have heard these dreamers talking in their sleep
And I stand waiting for them
As at the top of a darkened flight of stairs
They know nothing of me
And none of the secrets of my special plan
While I know every crooked creaking step of theirs
[Verse 7]
It was the voice of someone who was waiting in the shadows
Who was looking at the moon and waiting for me to turn the corner
And enter a narrow street
And stand with him in the dull glaze of moonlight
Then he said to me
He whispered
That my plan was misconceived
That my special plan for this world was a terrible mistake
Because, he said, there is nothing to do and there is no where to go
There is nothing to be and there is no one to know
Your plan is a mistake, he repeated
This world is a mistake, I replied
[Verse 8]
The children always followed him
When they saw him hopping by
A funny walk
A funny man
A funny, funny, funny man
He made them laugh sometimes
He made them laugh, oh yes he did
He did, he did, he did, he did
Oh how he made them roll
One day he took them to a place
He knew a special place
And told them things about this world
This funny, funny, funny world
Which made them laugh sometimes
He made them laugh, oh yes he did
He did, he did, he did, he did
Oh how he made them roll
Then the funny man who made them laugh
Sometimes he did
Revealed to them his special plan
His very special funny plan
Knowing they would understand
And maybe laugh sometimes
He made them laugh
Oh yes he did
He did, he did, he did, he did
Their eyes grew wide beneath their lids
And how he made them roll
[Verse 9]
I first learned the facts from a lunatic
In a dark and quiet room that smelled of stale time and space
There are no people
Nothing at all like that
The human phenomenon is but the sum of densely coiled layers of illusion
Each of which winds itself upon the supreme insanity
That there are persons of any kind
When all that can be is mindless mirrors
Laughing and screaming as they parade about
In an endless dream
But when I asked the lunatic what it was that saw itself within these mirrors
As they marched endlessly in stale time and space
He only rocked and smiled
Then he laughed and screamed
And in his black and empty eyes
I saw for a moment, as in a mirror
A formless shade of divinity
In flight from its stale infinity
Of time and space and the worst of all
Of this world's dreams
My special plan for the laughter
And the screams
[Verse 10]
We went to see some little show
That was staged in an old shed
Past the edge of town
And in its beginnings all seemed well
The miniature curtain stage glowed in the darkness
While those dolls bounced along on their strings before our eyes
And in its beginnings all seemed well
But then there came a subtle turning point which some have noticed
And I was one
Who quietly left the show
No, I did not
Because I could see where things were going
As the antics of those dolls grew strange
And the fragile strings grew taut
With their tiny pullings, tiny limbs
The others around me became appalled
And turned away and abandoned the show
That was staged in an old shed
Past the edge of town
But I wanted to witness what could never be
I wanted to see what could not be seen
But the moment of consummate disaster
When puppets turn to face the puppet master
[Verse 11]
It was twilight and I stood in a greyish haze of the vast empty building
When the silence was enriched by a reverberant voice
All the things of this world it said
Are of but one essence
For which there are no words
This is the greater part which has no beginning or end
And the one essence of this world for which there can be no words
Is that all the things of this world
This is the lesser part which had a beginning and shall have an end
And for which words were conceived solely to speak of
The tiny broken beings of this world it said
The beginnings and endings of this world it said
For which words were conceived solely to speak of
Now remove these words and what remains it asks me
As I stood in the twilight of that vast empty building
But I did not answer
The question echoed over and over
But I remained silent until the echoes died
And as twilight passed into the evening I felt my
Special plan for which there are no words
Moving towards a greater darkness
[Verse 12]
There are some who have no voices
Or none that will ever speak
Because of the things they know about this world
And the things they feel about this world
Because the thoughts that fill a brain
That is a damaged brain
Because the pain that fills a body
That is a damaged body
Exists in other worlds
Countless other worlds
Each of which stands alone in an infinite empty blackness
For which no words are being conceived
And where no voices are able to speak
When a brain is filled only with damaged thoughts
When a damaged body is filled only with pain
And stands alone in a world surrounded by infinite empty blackness
And exists in a world for which there is no special plan
[Verse 13]
When everyone you have ever loved is finally gone
When everything you have ever wanted is finally done with
When all of your nightmares are for a time obscured
As by a shining brainless beacon
Or a blinding eclipse of the many terrible shapes of this world
When you are calm and joyful
And finally entirely alone
Then in a great new darkness
You will finally execute your special plan
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenie(Jest dziś w jej oczach
Jest dziś taki blask
Blask, który mógłby
dziś rozświetlić Fountainbleu
Jest taka wdzięczna!
Taka pełna życia!
Nie myśli o mnie w ogóle.
Chwała jej małemu sercu,
przegniłemu do cna
Odgrywa się
Co za rubaszna nuda!
Jest dziś skora do zabaw,
Jest dziś jak cukierek!
Jest tak słodka, że
można by ją rozsmarować na kanapce)
Gdy wszyscy których kiedykolwiek kochałeś wreszcie przeminą
Gdy wszystko czego kiedykolwiek pragnąłeś zostanie wreszcie dokonane
Gdy wszystkie twe koszmary zastaną tymczasowo przyciemnione
Jak przez lśniący, bezmózgi znak
czy oślepiające zaćmienie licznych upiornych kształtów tego świata
będąc spokojnym i radosnym
i nareszcie całkowicie sam
wtedy w wielkiej nowej ciemności
Wreszcie wypełnisz swój specjalny plan
Trzeba mieć plan, rzekł ktoś kto osunął się w cienie
I kto, jak wierzyłem, skonał lub śnił
wyobraź sobie, rzekł, całe mięso które jest pożerane
Zęby weń się wdzierające
Język delektujący się jego smakiem
oraz głód tego smaku
A teraz odsuń to mięso, powiedział
Zabierz zęby i język
Smak i głód
Odrzuć wszystko jakie jest
to był mój plan
mój własny, specjalny plan dla tego świata
Słuchałem tych słów, nie zastanawiało mnie jednak wcale
czy ta istota o której myślałem że nie żyje czy śpi, kiedykolwiek
wypełni są wizję
choćby w swych najgłębszych snach
albo najtrwalszej śmierci
ponieważ słyszałem wcześniej o takich planach, takich wizjach
i wiedziałem że nie sięgają one dostatecznie daleko
bo to, bez czego żaden plan nie ma racji bytu
musi przekraczać język i zęby i głód i mięso
musi przekroczyć kości i sam proch z kości i sam wiatr nadciągający by
rozwiać ten proch
I tak począłem unaoczniać mrok, który istniał na długo przed ciemnością nocy
i dziwacznie błyszczące światło
Nie będące nic winne światłu dnia
tamten dzień mógł wydawać się jak wiele innych dni
po raz kolejny czuliśmy drobne pełzające drżenie
po raz kolejny byliśmy splątani ogromnym zgrzytającym lękiem
Lecz ten dzień nie będzie miał po sobie kolejnych
żadne kolejne światy jak ten po nim nie nastąpią
ponieważ mam plan
Bardzo specjalny plan
Żadnych więcej światów jak ten
Żadnych więcej dni jak ten
"można umrzeć na zaledwie cztery sposoby", diabelski duch rzekł mi kiedyś
"jest umieranie które następuje względnie nagle
jest umieranie które następuje względnie stopniowo
jest umieranie które następuje względnie bezboleśnie
jest śmierć która jest pełna cierpienia
i tak są one złączone:
nagła i stopniowa
bezbolesna i bolesna
by dać nie więcej jak cztery sposoby na które można umrzeć
i nie ma żadnych innych"
Nawet kiedy głos przestał mówić
nasłuchiwałem, czekając aż znów się odezwie
i po minionych godzinach i dniach i latach
ciągle nasłuchiwałem dalszych słów
lecz jedyne co trwało, to echo dudniące na granicy słyszenia,
przypominające mi
nie ma żadnych innych
nie ma żadnych innych
Czy to wtedy właśnie zacząłem budować dla tego świata
Specjalny plan?
Nie ma sposobu by uciec z tego świata
wnika on nawet w twój sen
I stanowi jego substancję
Jesteś schwytany w swe własne śnienie
Gdzie nie ma przestrzeni
Jedynie wieczne piekło, w którym nie istnieje czas
Nie możesz uczynić nic, czego nie kazano ci zrobić
I nie ma nadziei na ucieczkę z tego snu
Który nigdy nie był twój
nawet słowa które wypowiadasz są jego własnymi
A mówisz jak zdrajca
Poddany jego nieustannym torturom
Jest wielu, którzy mają zamysł dla tego świata
I śnią o dzikich i rozległych reformacjach
słyszałem jak mówią przez sen
o eleganckich mutacjach
i przebiegłych anihilacjach
słyszałem jak szepczą po rogach koślawych domów
i w alejkach, i ciasnych tylnych uliczkach tego koślawego, zgrzytającego
wszechświata
które to Oni poprzez ich Nowe Zamysły uczynili by prostymi i zgrabnymi
lecz każdy z tych nowych i pośpiesznych zamysłów
jest pomylony w swym sercu
jako że postrzegają oni świat jakoby był jedyny i niepowtarzalny
kiedy ten jest jednym z wielu, niepoliczalnych innych
którego wszystkie koszmary dawno zostały już poprzedzone
jak w ohydnym ogrodzie wyhodowanym z jednego ziarna
Słyszałem tych śniących mówiących przez sen
I stoję gotów, czekając na nich
Jak zaciemniony szczyt spiralnych schodów
Nic o mnie nie wiedzą
Ani o tajemnicach mego specjalnego planu
Podczas kiedy ja znam każdy ich koślawy, zgrzytający krok
Był to głos kogoś czekającego na mnie w cieniach
Kto spoglądał na księżyc czekając aż skręcę na rogu
i wejdę w ciasną uliczkę
i stanę z nim w tępej poświacie księżyca
Rzekł wtedy do mnie
Szepnął
Że mój plan był oparty na błędnym założeniu
Że mój specjalny plan dla tego świata był przeraźliwą pomyłką
ponieważ, rzekł, nie ma nic do zrobienia, ani nigdzie, dokąd można pójść
Nie istnieje nic, czym można być, ani nikt, kogo można poznać
twój plan jest pomyłką, powtórzył
ten świat jest pomyłką, odparłem
Dzieci zawsze za nim szły
Ilekroć dojrzały jak przechodzi obok
śmieszny chód
śmieszny człowiek
śmieszny śmieszny śmieszny człowiek
czasem sprawiał że się śmiały
rozśmieszał je czasem o tak
o tak o tak o tak
o, jak pękały przez niego ze śmiechu
pewnego dnia zabrał je w pewne miejsce
znał pewne specjalne miejsce
i opowiedział rzeczy o tym świecie
tym śmiesznym śmiesznym śmiesznym świecie
które sprawiły że czasem się śmiały
rozśmieszał je o tak
o tak o tak o tak o tak
o, jak pękały przez niego ze śmiechu
wtedy ten śmieszny człowiek, który ich tak rozbawił
rozśmieszał je czasem, o tak
odkrył przed nimi swój specjalny plan
jego bardzo specjalny śmieszny plan
wiedząc że one zrozumieją
i może zaśmieją się czasem
rozśmieszył je
roześmiały się, o tak
o tak o tak o tak o tak
Źrenice urosły pod ich powiekami
o, jakże pękały ze śmiechu
Pierwszych faktów nauczyłem się od szaleńca
w ciemnym i cichym pomieszczeniu które czuć było zatęchłym czasem i
przestrzenią
Nie ma żadnych ludzi
Ani czegokolwiek im podobnego
Ludzki fenomen jest niczym ponad sumą ciasno zwiniętych warstw iluzji
Z których każda unosi się na skrzydłach ostatecznego obłędu
Wierzącego że istnieją jacykolwiek inni
Kiedy wszystko co może być to bezmyślne lustra
Śmiejące się i wrzeszczące paradując w tę i z powrotem
w nieskończonym śnie
Lecz gdy spytałem szaleńca czym jest ów sen
Sen ten zaklął się we wnętrzu luster
Które to maszerowały bez końca w zatęchłym czasie i przestrzeni
On zaś tylko spojrzał i uśmiechnął się
Potem zaśmiał się i wrzasnął
A w jego czarnych, pustych oczach
Ujrzałem przez sekundę, jak w lustrze
Kształt cienia boskości
W locie ze swej zatęchłej nieskończoności
Czasu i przestrzeni, a co najgorsze
Ze snów tego świata
Mego planu dla śmiechu
I wrzasków
Udaliśmy się by zobaczyć małe przedstawienie
Wystawiane w starej szopie
za rogiem miasta
Z początku wszystko zdawało się przebiegać dobrze
Miniaturowa kurtyna migotała w ciemnościach
Kiedy te marionetki podrygiwały wraz ze swymi sznurkami na naszych oczach
i z początku wszystko zdawało się być w porządku
Lecz nadszedł wtedy subtelny punkt zwrotny, który niektórzy dojrzeli
I mogłem być tym
Który po cichu opuścił przedstawienie
Nie zrobiłem tego jednak
Ponieważ widziałem dokąd rzeczy zmierzają
Kiedy to wygłupy tych lalek stały się dziwne
A ich delikatne sznurki napięły się
Przez drobne pociągnięcia ich drobnych kończyn
Pozostałych wokół mnie ogarnęło przerażenie
Odwrócili się i porzucili przedstawienie
Wystawiane w starej szopie
Za rogiem miasta
Lecz ja chciałem być świadkiem tego, co nie mogło nigdy być
Chciałem ujrzeć to, co nie mogło być ujrzane
Ten absolutny moment ostatecznej katastrofy
Marionetki zwróciły się by spojrzeć swemu panu w oczy
Był zmierzch, stałem w grobowej mgle przepastnego, pustego budynku
Kiedy cisza nasycona została wibrującym głosem
Wszystkie rzeczy tego świata, rzekł on
Są niczym innym jak jedną esencją
dla której nie ma słów
Są one większą częścią, która miała początek i będzie miała swój koniec
I dla której słowa zostały stworzone jedynie po to, by mówić o
drobnych, złamanych bytach tego świata, rzekł
Początki i zakończenia tego świata, rzekł
dla których słowa zostały poczęte tylko, by o nich mówić
A teraz zabierz te słowa i wszystko co po nich pozostaje, prosi mnie
Kiedy to stałem w mroku przepastnego, pustego budynku
Lecz nie odpowiedziałem
Pytanie odbijało się echem dalej i dalej
Lecz ja trwałem w milczeniu, aż echo umarło
I kiedy zmierzch obrócił się w południe, poczułem jak mój
Specjalny plan, dla którego nie ma słów
Rusza w kierunki większej ciemności
Istnieje kilku, którzy nie posiadają głosu
ani nic co kiedykolwiek przemówi
z powodu rzeczy, które wiedzą o tym świecie
i rzeczy, które wyczuwają o tym świecie
z powodu myśli które wypełniają ich mózg
Który jest uszkodzonym mózgiem
z powodu bólu który wypełnia ich ciało
które jest uszkodzonym ciałem
istniejącym w innych światach
niepoliczalnych innych światach
Z których każdy stoi sam w nieskończonej pustej czerni
Dla której żadne słowa nie zostały ustalone
I w której żaden głos nie jest w stanie mówić,
kiedy mózg wypełniony jest tylko uszkodzonymi myślami
kiedy uszkodzone ciało jest wypełnione tylko bólem
I które trwa samo, w świecie otoczonym przez nieskończoną pustą czerń
W świecie dla którego nie ma żadnego specjalnego planu
Gdy wszyscy których kiedykolwiek kochałeś wreszcie przeminą
Gdy wszystko czego kiedykolwiek pragnąłeś zostanie wreszcie dokonane
Gdy wszystkie twe koszmary zastaną tymczasowo przyciemnione
Jak przez lśniący, bezmózgi znak
czy oślepiające zaćmienie licznych upiornych kształów tego świata
będąc spokojnym i radosnym
i nareszcie całkowicie sam
wtedy w wielkiej nowej ciemności
Wreszcie wypełnisz swój specjalny plan
Jest dziś taki blask
Blask, który mógłby
dziś rozświetlić Fountainbleu
Jest taka wdzięczna!
Taka pełna życia!
Nie myśli o mnie w ogóle.
Chwała jej małemu sercu,
przegniłemu do cna
Odgrywa się
Co za rubaszna nuda!
Jest dziś skora do zabaw,
Jest dziś jak cukierek!
Jest tak słodka, że
można by ją rozsmarować na kanapce)
Gdy wszyscy których kiedykolwiek kochałeś wreszcie przeminą
Gdy wszystko czego kiedykolwiek pragnąłeś zostanie wreszcie dokonane
Gdy wszystkie twe koszmary zastaną tymczasowo przyciemnione
Jak przez lśniący, bezmózgi znak
czy oślepiające zaćmienie licznych upiornych kształtów tego świata
będąc spokojnym i radosnym
i nareszcie całkowicie sam
wtedy w wielkiej nowej ciemności
Wreszcie wypełnisz swój specjalny plan
Trzeba mieć plan, rzekł ktoś kto osunął się w cienie
I kto, jak wierzyłem, skonał lub śnił
wyobraź sobie, rzekł, całe mięso które jest pożerane
Zęby weń się wdzierające
Język delektujący się jego smakiem
oraz głód tego smaku
A teraz odsuń to mięso, powiedział
Zabierz zęby i język
Smak i głód
Odrzuć wszystko jakie jest
to był mój plan
mój własny, specjalny plan dla tego świata
Słuchałem tych słów, nie zastanawiało mnie jednak wcale
czy ta istota o której myślałem że nie żyje czy śpi, kiedykolwiek
wypełni są wizję
choćby w swych najgłębszych snach
albo najtrwalszej śmierci
ponieważ słyszałem wcześniej o takich planach, takich wizjach
i wiedziałem że nie sięgają one dostatecznie daleko
bo to, bez czego żaden plan nie ma racji bytu
musi przekraczać język i zęby i głód i mięso
musi przekroczyć kości i sam proch z kości i sam wiatr nadciągający by
rozwiać ten proch
I tak począłem unaoczniać mrok, który istniał na długo przed ciemnością nocy
i dziwacznie błyszczące światło
Nie będące nic winne światłu dnia
tamten dzień mógł wydawać się jak wiele innych dni
po raz kolejny czuliśmy drobne pełzające drżenie
po raz kolejny byliśmy splątani ogromnym zgrzytającym lękiem
Lecz ten dzień nie będzie miał po sobie kolejnych
żadne kolejne światy jak ten po nim nie nastąpią
ponieważ mam plan
Bardzo specjalny plan
Żadnych więcej światów jak ten
Żadnych więcej dni jak ten
"można umrzeć na zaledwie cztery sposoby", diabelski duch rzekł mi kiedyś
"jest umieranie które następuje względnie nagle
jest umieranie które następuje względnie stopniowo
jest umieranie które następuje względnie bezboleśnie
jest śmierć która jest pełna cierpienia
i tak są one złączone:
nagła i stopniowa
bezbolesna i bolesna
by dać nie więcej jak cztery sposoby na które można umrzeć
i nie ma żadnych innych"
Nawet kiedy głos przestał mówić
nasłuchiwałem, czekając aż znów się odezwie
i po minionych godzinach i dniach i latach
ciągle nasłuchiwałem dalszych słów
lecz jedyne co trwało, to echo dudniące na granicy słyszenia,
przypominające mi
nie ma żadnych innych
nie ma żadnych innych
Czy to wtedy właśnie zacząłem budować dla tego świata
Specjalny plan?
Nie ma sposobu by uciec z tego świata
wnika on nawet w twój sen
I stanowi jego substancję
Jesteś schwytany w swe własne śnienie
Gdzie nie ma przestrzeni
Jedynie wieczne piekło, w którym nie istnieje czas
Nie możesz uczynić nic, czego nie kazano ci zrobić
I nie ma nadziei na ucieczkę z tego snu
Który nigdy nie był twój
nawet słowa które wypowiadasz są jego własnymi
A mówisz jak zdrajca
Poddany jego nieustannym torturom
Jest wielu, którzy mają zamysł dla tego świata
I śnią o dzikich i rozległych reformacjach
słyszałem jak mówią przez sen
o eleganckich mutacjach
i przebiegłych anihilacjach
słyszałem jak szepczą po rogach koślawych domów
i w alejkach, i ciasnych tylnych uliczkach tego koślawego, zgrzytającego
wszechświata
które to Oni poprzez ich Nowe Zamysły uczynili by prostymi i zgrabnymi
lecz każdy z tych nowych i pośpiesznych zamysłów
jest pomylony w swym sercu
jako że postrzegają oni świat jakoby był jedyny i niepowtarzalny
kiedy ten jest jednym z wielu, niepoliczalnych innych
którego wszystkie koszmary dawno zostały już poprzedzone
jak w ohydnym ogrodzie wyhodowanym z jednego ziarna
Słyszałem tych śniących mówiących przez sen
I stoję gotów, czekając na nich
Jak zaciemniony szczyt spiralnych schodów
Nic o mnie nie wiedzą
Ani o tajemnicach mego specjalnego planu
Podczas kiedy ja znam każdy ich koślawy, zgrzytający krok
Był to głos kogoś czekającego na mnie w cieniach
Kto spoglądał na księżyc czekając aż skręcę na rogu
i wejdę w ciasną uliczkę
i stanę z nim w tępej poświacie księżyca
Rzekł wtedy do mnie
Szepnął
Że mój plan był oparty na błędnym założeniu
Że mój specjalny plan dla tego świata był przeraźliwą pomyłką
ponieważ, rzekł, nie ma nic do zrobienia, ani nigdzie, dokąd można pójść
Nie istnieje nic, czym można być, ani nikt, kogo można poznać
twój plan jest pomyłką, powtórzył
ten świat jest pomyłką, odparłem
Dzieci zawsze za nim szły
Ilekroć dojrzały jak przechodzi obok
śmieszny chód
śmieszny człowiek
śmieszny śmieszny śmieszny człowiek
czasem sprawiał że się śmiały
rozśmieszał je czasem o tak
o tak o tak o tak
o, jak pękały przez niego ze śmiechu
pewnego dnia zabrał je w pewne miejsce
znał pewne specjalne miejsce
i opowiedział rzeczy o tym świecie
tym śmiesznym śmiesznym śmiesznym świecie
które sprawiły że czasem się śmiały
rozśmieszał je o tak
o tak o tak o tak o tak
o, jak pękały przez niego ze śmiechu
wtedy ten śmieszny człowiek, który ich tak rozbawił
rozśmieszał je czasem, o tak
odkrył przed nimi swój specjalny plan
jego bardzo specjalny śmieszny plan
wiedząc że one zrozumieją
i może zaśmieją się czasem
rozśmieszył je
roześmiały się, o tak
o tak o tak o tak o tak
Źrenice urosły pod ich powiekami
o, jakże pękały ze śmiechu
Pierwszych faktów nauczyłem się od szaleńca
w ciemnym i cichym pomieszczeniu które czuć było zatęchłym czasem i
przestrzenią
Nie ma żadnych ludzi
Ani czegokolwiek im podobnego
Ludzki fenomen jest niczym ponad sumą ciasno zwiniętych warstw iluzji
Z których każda unosi się na skrzydłach ostatecznego obłędu
Wierzącego że istnieją jacykolwiek inni
Kiedy wszystko co może być to bezmyślne lustra
Śmiejące się i wrzeszczące paradując w tę i z powrotem
w nieskończonym śnie
Lecz gdy spytałem szaleńca czym jest ów sen
Sen ten zaklął się we wnętrzu luster
Które to maszerowały bez końca w zatęchłym czasie i przestrzeni
On zaś tylko spojrzał i uśmiechnął się
Potem zaśmiał się i wrzasnął
A w jego czarnych, pustych oczach
Ujrzałem przez sekundę, jak w lustrze
Kształt cienia boskości
W locie ze swej zatęchłej nieskończoności
Czasu i przestrzeni, a co najgorsze
Ze snów tego świata
Mego planu dla śmiechu
I wrzasków
Udaliśmy się by zobaczyć małe przedstawienie
Wystawiane w starej szopie
za rogiem miasta
Z początku wszystko zdawało się przebiegać dobrze
Miniaturowa kurtyna migotała w ciemnościach
Kiedy te marionetki podrygiwały wraz ze swymi sznurkami na naszych oczach
i z początku wszystko zdawało się być w porządku
Lecz nadszedł wtedy subtelny punkt zwrotny, który niektórzy dojrzeli
I mogłem być tym
Który po cichu opuścił przedstawienie
Nie zrobiłem tego jednak
Ponieważ widziałem dokąd rzeczy zmierzają
Kiedy to wygłupy tych lalek stały się dziwne
A ich delikatne sznurki napięły się
Przez drobne pociągnięcia ich drobnych kończyn
Pozostałych wokół mnie ogarnęło przerażenie
Odwrócili się i porzucili przedstawienie
Wystawiane w starej szopie
Za rogiem miasta
Lecz ja chciałem być świadkiem tego, co nie mogło nigdy być
Chciałem ujrzeć to, co nie mogło być ujrzane
Ten absolutny moment ostatecznej katastrofy
Marionetki zwróciły się by spojrzeć swemu panu w oczy
Był zmierzch, stałem w grobowej mgle przepastnego, pustego budynku
Kiedy cisza nasycona została wibrującym głosem
Wszystkie rzeczy tego świata, rzekł on
Są niczym innym jak jedną esencją
dla której nie ma słów
Są one większą częścią, która miała początek i będzie miała swój koniec
I dla której słowa zostały stworzone jedynie po to, by mówić o
drobnych, złamanych bytach tego świata, rzekł
Początki i zakończenia tego świata, rzekł
dla których słowa zostały poczęte tylko, by o nich mówić
A teraz zabierz te słowa i wszystko co po nich pozostaje, prosi mnie
Kiedy to stałem w mroku przepastnego, pustego budynku
Lecz nie odpowiedziałem
Pytanie odbijało się echem dalej i dalej
Lecz ja trwałem w milczeniu, aż echo umarło
I kiedy zmierzch obrócił się w południe, poczułem jak mój
Specjalny plan, dla którego nie ma słów
Rusza w kierunki większej ciemności
Istnieje kilku, którzy nie posiadają głosu
ani nic co kiedykolwiek przemówi
z powodu rzeczy, które wiedzą o tym świecie
i rzeczy, które wyczuwają o tym świecie
z powodu myśli które wypełniają ich mózg
Który jest uszkodzonym mózgiem
z powodu bólu który wypełnia ich ciało
które jest uszkodzonym ciałem
istniejącym w innych światach
niepoliczalnych innych światach
Z których każdy stoi sam w nieskończonej pustej czerni
Dla której żadne słowa nie zostały ustalone
I w której żaden głos nie jest w stanie mówić,
kiedy mózg wypełniony jest tylko uszkodzonymi myślami
kiedy uszkodzone ciało jest wypełnione tylko bólem
I które trwa samo, w świecie otoczonym przez nieskończoną pustą czerń
W świecie dla którego nie ma żadnego specjalnego planu
Gdy wszyscy których kiedykolwiek kochałeś wreszcie przeminą
Gdy wszystko czego kiedykolwiek pragnąłeś zostanie wreszcie dokonane
Gdy wszystkie twe koszmary zastaną tymczasowo przyciemnione
Jak przez lśniący, bezmózgi znak
czy oślepiające zaćmienie licznych upiornych kształów tego świata
będąc spokojnym i radosnym
i nareszcie całkowicie sam
wtedy w wielkiej nowej ciemności
Wreszcie wypełnisz swój specjalny plan
Historia edycji tłumaczenia
| Tekst: |
Thomas Ligotti Edytuj metrykę |
|---|---|
| Muzyka (producent): |
Colin Potter |
Komentarze (4):
Pokaż powiązany komentarz ↓
Pokaż powiązany komentarz ↓