Dalriada - Kikelet

Nienawidzi nas los, bo prawdziwa, pradawna,
Choć tułająca się, ukryta,
Wymęczona, lecz jeszcze żyje nasza krew, i
Pozostała czysta. Nigdy zabrudzona.

W morzu płomieni, rzece krwi
Przedzieraliśmy się, aż oto dotarliśmy
Do poranionej ojczyzny, ślubu-przekleństwa, i
Pomarliśmy, ale nie złamaliśmy się.

Nie kryjąc swojej nienawiści,
Zimnymi słowami o srebrnych lustrach,
Zabijali na nowo. Zabijali czynem, lecz
Nie zwyciężyli dumnego sokoła.

Spowita śmiertelną ciszą, niema,
Przeklęta, zimna ziemia, jeśli
Zaśpiewamy - pieśń Ziemi -
Nie będzie mogła już odpowiedzieć.

Niech głos ziemi wzniesie się do nieba,
Niech pieśń naszej siły wezwie jego cnoty,
Niech smutne płomienie oczu znów spojrzą ku słońcu,
Cisza kamieni zbuduje nowe wojsko,
Niech zbudzi się znów każdy prorok,
Niech znów wypowie wierne słowa, sen.
Jeśli tchórz chce poświęcić się w bitwie,
Szybko odda swe serce twierdzy!

Teraz świetliste słońce się uspokaja...
Barwy ziemi okrywa cień.
Dzienne niebo przemienia się w noc,
Zmęczonym przynosi wytchnienie.
Od wschodu do zachodu słońca
Ufałem twemu świętemu imieniu, do zmęczenia,
Ale przebacz, ja z serca żałuję...
Przez łzy nie zaznam snu.