Danuta Stankiewicz (Lolita) - Ballada o Słowiku

Żył sobie słowiczek w zielonej gęstwinie
a była to dzika wesoła ptaszyna
w samotności i w szczęściu żył
w rannej rosie dziobek mył
w księżycową, jasną noc
śpiewał sobie piosnek moc
aż raz wicher zagnał w to zacisze ptaszkę
co na róży siadła sobie cicho
patrzy słowik - co za dziw, on nie widział jako żyw
takich ocząt, takich piór
jak u tej ptaszyny z chmur
do swego gniazdeczka wziął ptaszkę zbłąkaną
najlepsze ziarneczka znosił jej co rano
o północy pośród drzew
długo dźwięczał jego śpiew
i ze szczęścia cały drżał
bo kochaną ptaszkę miał
i tak żyli sobie aż przyszedł człek, bieda
klateczkę miał złotą, tak ptaszce powiada:
spójrz, jak prążki złotem lśnią
porzuć gniazdko, a wejdź w nią
słowik może zostać sam
piękniejszego ja Ci dam
nie waha się ptaszka
sfrunęła z ochotą
bo miłość to fraszka
gdy chodzi o złoto
przyszła wiosna znowu już
rozkwitały pąki róż
/4x/: ALE SŁOWIK NIE ŻYŁ JUŻ