Dead Can Dance - Opium

@joe007: na pewno to jest dobrze https://genius.com/Dead-can-dance-opium-lyrics

Na moje ucho powyższy tekst jest w kilku miejscach skażony. Brendan na pewno nie śpiewa "A prisoner to the wind", a bardziej "A precedent to the wind" lub ew. "A presence to the wind". Ciężko mi wychwycić ze słuchu, ale na pewno nie ma tam słowa prisoner, które zresztą nie pasuje do kontekstu utworu, który mówi o wyzwoleniu, więc bycie "więźniem wiatru" jest tutaj raczej bezsensu.

Dalej, zamiast "A bird on the wing" powinno być raczej "A bird on the way", czyli ptak w drodze lub ptak w locie.

Wreszcie zamiast "Her song blind tears" winno być "Her salt brine tears", czyli solą zasolone łzy lub logicznie po polsku - słone łzy.

A ja odbieram ten tekst jako tekst zmęczonego człowieka.Czlowieka zmęczonego życiem w cywilizowanym świecie,znaczonego życiem tu na ziemi chcącego przejść już do innego świata,wymiaru lub raju.

Dla mnie wyraża tęsknotę za stanem nieożywionym, powrotem do niego a równocześnie przywiązaniem do życia, niepewnością związaną z pozostawieniem tego co za nami .

@paleli: po czasie myślę, że Twoja interpretacja jest słuszna.
Tym jest właśnie życie, wieczną zmianą. :)

@SzukamPrawdy

Ja odbierałam ją bardziej dosłownie. Próba zapomnienia złych wspomnień i zaprzestania utożsamiania się z kimś, kim było się w przeszłości. Uwięzienie w cywilizacji i chęć ucieknięcia.

"But all roads look the same
They lead nowhere"

Drogi znaczą dla mnie wybory, mniej lub bardziej poważne i mające wpływ na resztę życia. Wielki kunszt artystów tworzących tę muzykę, tak odmiennie bywa rozumiana.

@paleli: Mnie przypomina o istnieniu zmysłowości i twórczości natury. Pozwala mi wyjść na chwilę z wnętrza głowy i poczuć się pierwotniej. Brzmi banalnie, ale w rzeczywistości głęboko ją odczuwam.

@kotka13: Tak samo i ja :)

Wspaniały, cudowny, wzruszający,
piękny, świetny utwór :)

utożsamiam się z nią :(

refleksyjna.. dajaca punk zaczepienia przemyśleń... piękna..

Zależnie od wieku słuchacza, ten tekst wywołuje różne uczucia. DCD słucham od 1987 więc trochę już minęło, ale jedno co mnie cieszy to fakt, że zawsze są rozpoznawalni ale przy okazji nie są wtórni. Wybitne utwory zdobiące ścieżki dźwiękowe filmów, głębokie teksty inspirowane literaturą, sztuką czy religiami, brzmienie ... Żaden tam rock&roll... a może właśnie jedynie to ;)

@paleli: U mnie wręcz przeciwnie! Czuję się podbudowana i ukojona.

Cudowny utwór....bardzo smutny...

Niesamowicie dołująca piosenka, w zeszłym roku znalazłaby się na liście moich ulubionych.