Ebro - Starzec w mundurze

Osiemnaście lat, zupełnie jak osiemnaście ran,
przechylamy gorzkie życie, choć bywa kwaśne jak,
nie wiem jak, czasem poeta gubi słowa w notatniku,
a to dobrze, bo pozwala nam odpocząć od nawyków,
nawyki wykańczają, a za nimi idą w dialog,
przy butelce, z samym sobą, na zdjęciach widzą żałość,
przez etanol, upijam się marnością po dziś dzień,
i rozerwę sobie żyły, by nie kręcić jak Spielberg,
mamy własne filmy, urywają się jak taśmy,
chociaż wolałbym je stawiać na półce jak taśmy,
rozwijać stare maszty, przeglądać stare mapy,
a rozwijam fotografie do poziomu terapii,
choć moje życie to eskapizm i wiesz, że mam dość,
wybieram drogę donikąd jak Mickey i Mallory Knox,
miarowy stukot obcasów, czarnych jak wosk,
gdybym wtedy nie dał rady, nie dałaby mi flow.

ref:

Miliony słów, wciąż te litery pamiętam,
ona zabierała mi uśmiech z ust od dziecka,
może w dźwiękach ekstaz ta droga była kręta,
ale wiesz jak jest, nie łatwo nie pamiętać.


Mówisz o zdradzie, choć nigdy nie czułeś jej pod skórą,
wrzucałeś swoje wady do worka z makulaturą,
jechałeś daleko w przód, dziś znów na północ,
i żałujesz siebie z wtedy, w ustach z wódką,
znów na krótko wolisz być tu, nie na scenie,
mówisz o przyjaźni jakby była wielkim fenomenem,
może była pięć lat temu, a dzisiaj jesteś słaby,
i upadasz na pysk, a miałeś większe plany,
bywasz ghostwritterem, chociaż nie ruszyłeś ręką,
nawet to Cię nie odwiodło od zamachu na przeciętność,
aromat cygaretek podwaja smak pasji, emocji,
Stephen King dawno popchnął mnie w łapy insomnii,
mogę być dla Ciebie dobry, ale bywam tchórzem,
jak wejdę na pole bitwy, to jako starzec w mundurze,
by nabazgrać na murze: tak musiało być, czuję,
że mimo braku żyć wciąż dalej szybuję.

ref:

Miliony słów, wciąż te litery pamiętam,
ona zabierała mi uśmiech z ust od dziecka,
może w dźwiękach ekstaz ta droga była kręta,
ale wiesz jak jest, nie łatwo nie pamiętać.