Edith Piaf - Padam... padam...

To wrażenie, które wywołuje u mnie obsesję dniem i nocą.
To wrażenie, które nie narodziło się dzisiaj.
Pochodzi z równie daleka, co ja
sponiewierane przez sto tysięcy muzyków.
Pewnego dnia doprowadzi mnie do szaleństwa.
Sto razy chciałam powiedzieć dlaczego,
ale zawsze mi przerywało.
Zawsze mówi przede mną.
A jego głos pokrywa mój.

Padam, padam, padam ...
Nadchodzi biegnąc za mną.
Padam, padam, padam ...
Mówi mi: przypomnij sobie.
Padam, padam, padam ...
To jest wrażenie, które pokazuje mi palec.
I ciągnę za sobą, jak jakiś błąd.
To wrażenie, które zna wszystko na pamięć.

Mówi: przypomnij sobie swoje miłości.
Przypomnij sobie, bo to twoja kolej.
Nie ma powodu, żebyś nie płakała.
Z twoimi wspomnienia w ramionach.
I ja, znowu widzę tych, którzy zostali.
Moje dwadzieścia lat bije w tambur.
Widzę bijące się gesty,
całą komedię miłości.
W tym wrażenia, które wciąż trwa.

Padam, padam, padam ...
Wszystkie "kocham cię" 14. lipca.
Padam, padam, padam ...
Wszystkie "na zawsze", kupowane na wyprzedaży.
Padam, padam, padam ...
Wszystkie "czy chcesz?" gotowe na sprzedaż w paczkach.
Wszystko po to, aby upaść zaraz na rogu ulicy.
Na wrażeniu, które mnie rozpoznało.

Posłuchaj tego chaosu, który we mnie wywołuje.

Tak jakby cała moja przeszłość defilowała przede mną.

Trzeba zachować cierpienie na później.
Mam smyczek nad tym wrażeniem, które bije.
Bije, jak drewniane serce.