Elena Hasna - La Bohème

Opowiadam wam o czasach,
których ludzie poniżej dwudziestki nie mogą znać.
Na Montmartre1 w tamtych czasach bzy się pięły
aż pod nasze okna; a choć ta skromna izdebka,
która posłużyła nam za gniazdko, wyglądała mizernie,
to właśnie tam się poznaliśmy –
ja, który przymierałem głodem i ty, która pozowałaś nago.

Cyganeria, cyganeria...
To oznaczało, że byliśmy szczęśliwi.
Cyganeria, cyganeria…
Jadaliśmy tylko co drugi dzień.

W pobliskich kafejkach
byliśmy jednymi z tych,
którzy czekają na sławę; i chociaż, wynędzniali,
mieliśmy puste brzuchy,
nie przestawaliśmy w nią wierzyć; a gdy jakieś bistro
w zamian za ciepły posiłek
brało od nas płótno2, recytowaliśmy wiersze,
zgromadzeni wokół pieca, zapominając o zimie.

Cyganeria, cyganeria...
To oznaczało „jesteś ładna”.
Cyganeria, cyganeria…
I wszyscy mieliśmy talent.

Często mi się zdarzało
spędzać bezsenne noce
przed moją sztalugą,
poprawiając rysunek
linii piersi,
zarysu biodra; i dopiero o poranku
siadaliśmy w końcu
nad kawą z pianką,
wyczerpani, lecz zadowoleni.
Wystarczyło tylko kochać się wzajemnie i kochać życie.

Cyganeria, cyganeria…
To oznaczało mieć dwadzieścia lat.
Cyganeria, cyganeria…
I żyliśmy w harmonii z duchem czasu.

Jeśli kiedyś przypadkiem
idę sobie na spacer
w mą dawną okolicę3,
już nie rozpoznaję
ani murów, ani ulic,
które były świadkami mej młodości.
U szczytu schodów
szukam pracowni,
z której nic nie zostało
pod nowym wystrojem.
Montmartre zdaje się smutny, a bzy umarły.

Cyganeria, cyganeria…
Byliśmy młodzi, byliśmy szaleni.
Cyganeria, cyganeria…
To już zupełnie nic nie znaczy.


1.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Montmartre
2.
obraz
3.
dosł. „pod mój dawny adres”