Emmylou Harris - The Boxer

Prosty ze mnie chłopak
I kim jestem, dobrze wiem,
Sprzedam się za parę groszy,
Tylko powiedz, że je masz,
A pójdę tam, gdzie chcesz.
Fałsz i strach,
Każdy słucha tych, co kadzą
I głowę wsadza w piach...

Gdy rzuciłem mój rodzinny dom,
Byłem jak ten palec sam,
Mały dzieciak w obcym tłumie,
Co na gapę, przerażony,
Rusza w wielki świat.
Brudny świat,
Gdzie ulice cuchną gnojem,
Gdzie w rynsztokach ludzie śpią,
Choć zmieniają miejsca,
O tym samym śnią...

Chciałem dostać jakąś pracę,
Lecz nie mieli dla mnie nic,
Tylko tanie dziwki
Przygarnęły mnie w zaułku,
Gdzie spędzałem noc.
Wyznam, że
Byłem tak spragniony ciepła,
A one grzały mnie...

Na mej twarzy bruzdy żłobi czas
I dobrze daje w kość,
Jestem starszy niż przedwczoraj
I młodszy niż pojutrze,
To normalne dość.
Cierpliwy czas,
Co nam tyle w życiu zmienił,
Lecz nie zmienił przecież nas…

Zakładałem swój zimowy pluszcz
I chciałem odejść precz,
Uciec precz,
Tam, gdzie wiatr, co wieje w oczy,
Nie dogoni mnie,
Uciec tam, gdzie mój dom...

Pośród tłumu stoi bokser,
Innych bić - to jego fach,
Każdy cios zostawia ślady
Rękawic, które biły go
Tak mocno, że aż krzyczał
Z wściekłości i przez łzy:
„To już koniec, już odchodzę", Ale w ringu ciągle tkwi.

(Simon & Garfunkel)