Ethel Cain - Golden Age

I nie chcę już nigdy więcej rozmawiać o miłości, bo to mnie przerasta
Jedyne, co robię, to marnowanie się i zanikanie, czekając na ten wiek mojego życia, gdy będę stara, a miłość będzie jedynym, czego będę potrzebować.

Kołyszę się w świetle lampy w koszuli nocnej mojej matki
Bronię się niczym pies, którego jeszcze nie uśpili
Moje łzy się skurwiły i tylko wciąż marnują moje najlepsze lata
Jak królowa piękności z zamglonymi oczami

Mam to, co chciałam, ale to nigdy nie wystarcza
Dla mnie
Skarbie, czy nie widzisz,
Jestem taka piękna i to się na mnie marnuje
Ponieważ smak przypomina mi,
Że nienawidzę tego, czym okazała się być miłość

Nie chcę już dłużej siedzieć w swoim domu, bo to tylko mnie zasmuca
Puszczając się dziko z każdym mężczyzną, który przynosi ze sobą świat cierpienia za każdym razem, gdy opada na moje łóżko

Czy ty chcesz tylko mojej krwi
Czy jestem jedynie tą, którą cholernie ciężko jest kochać
Bo to tak, jakby wszystko, co mam, nadal nie wystarczało
Chyba po prostu wejdę do środka i poobserwuję ogień, a pola złota odlecą wyżej ponad mnie

Mam to, co chciałam, ale to nigdy nie wystarcza
Dla mnie
Skarbie, czy nie widzisz,
Jestem taka piękna i to się na mnie marnuje
Ponieważ smak przypomina mi,
Że nienawidzę tego, czym okazała się być miłość

Ale jeden z tych dni wróci z powrotem
Dam sobie spokój i powiem samej sobie, że
Nie muszę czekać do starości na bycie szczęśliwą
I jednego z tych dni znajdę sposób
Na zwalczenie fal, uśnieżenie bólu
I pomaluję wieki setką odcieni złota
I złota
I złota
I złota

Mam to, co chciałam, ale to nigdy nie wystarcza
Dla mnie
Skarbie, czy nie widzisz,
Jestem taka piękna i to się na mnie marnuje
Ponieważ smak przypomina mi,
Że nienawidzę tego, czym okazała się być miłość

I znalazłam sposób, znalazłam sposób, jestem na swojej drodze, jestem na swojej drodze
Nie czekaj zbyt długo, nie chcę żebyś się mną zmęczył, ale będę szła dalej
Idę dalej, będę szła dalej, będę szła dalej, będę szła dalej
Będę szła, idę po ciebie