Faustyna Maciejczuk - Na dworze chłód

Na dworze chłód.
Za nami brudne wspomnienia.
Byłeś jak miód,
na rany słodka otucha,
spod nóg uciekła ziemia.

Ciemna kurtyna,
zza niej wylewam skruchę i ból.
Nad uchem wiszą szepty,
które zwiędły bez Twych łez,
ale co Ty wiesz?

Nad nami głód.
Pragnienie słońca i ciepła.
Zostańmy tu,
ta chwila płynie jak rzeka
wylewa się do serca.

Słowa, gesty nimi malujesz,
gonisz horyzont i świt.
Chłodem przenikasz
czasu nie trzymasz,
a kolor blednie
nie wygrasz z tym.
Sen jest jak drzewo
spadają liście
kolejno z wdziękiem,
a Ty
nie umiesz puścić.
Chociaż to proste.

Nie trzyma nas
Złudny stan
Nowy dzień
Dobrze będzie nam
Tyle słów
Ukryte tu
Płonie sterta słów
Kiedy mamy siebie znów

Ale co Ty wiesz
Ale co Ty wiesz

Nie trzyma nas
Złudny stan
Nowy dzień
Dobrze będzie nam
Tyle słów
Ukryte tu
Płonie sterta słów
Kiedy mamy siebie znów

Nie trzyma nas
Złudny stan
Nowy dzień
Dobrze będzie nam
Tyle słów
Ukryte tu
Płonie sterta słów
Kiedy mamy siebie znów