Gary Turk - Look up

Mam czterystu dwudziestu dwóch przyjaciół, a jednak jestem samotny.
Rozmawiam z nimi każdego dnia, a jednak żaden z nich nie zna mnie dobrze.
Problem, z którym się mierzę to siadywanie między przestrzeniami wpatrując się w ich oczy tudzież w imię na ekranie.
Zrobiłem krok w tył i przejrzałem na oczy.
Rozejrzałem się wokół i zdałem sobie sprawę, że media, które nazywamy społecznościowymi są tak naprawdę sprzeczne temu sformułowaniu.
Gdy otwieramy nasze komputery, jednocześnie zamykamy nasze drzwi.
Wszelka technologia, którą dysponujemy jest wyłącznie ułudą.
Zbiorowość społeczna ma poczucie integracji, lecz kiedy odstąpisz od urządzenia złudzeń, przebudzisz się i dostrzeżesz jedynie świat pełen zamętu.

Świat, w którym jesteśmy podlegli własnej technologii, którą posiedliśmy,
gdzie informacje są sprzedawane przez jakiegoś bogatego i łapczywego drania.
Świat samouwielbienia i własnej promocji, gdzie dzielimy się najokazalszymi cechami , ale nie uczuciami.
Gdzie jesteśmy niemalże w pełni szczęśliwi z doświadczeń, którymi się dzielimy.
Ale, czy to jest tym samym, jeśli nie ma nikogo przy nas?
Bądź tam z przyjaciółmi i oni będą z tobą również, ale nikt się nie zjawi, gdy ich obecność zastąpi grupowy czat.

Przesadnie przekształcamy nasz pogląd na rzeczywistość, pragnąc pochlebstwa.
Udajemy, że nie zwracamy uwagi na izolację społeczną.
Porządkujemy nasze słowa dopóki nasze życia nie zaczną błyszczeć.
Nawet nie wiemy, czy ktokolwiek nas słucha.
Będąc samotnym nie jest się skazanym na udrękę. Pozwól mi objaśnić;
Jeśli czytasz książkę, malujesz obraz, lub ćwiczysz choć trochę jesteś produktywny i obecny, a nie powściągliwy, i odizolowany.
Jesteś jawny, pilny i wykorzystujesz swój czas w dobrym celu.

Więc, kiedy jesteś w gronie ludzi i czujesz się samotnym.
Załóż swe ręce za głowę, odstąp od telefonu!
Nie musisz gapić się na menu, albo na listę kontaktów.
Po prostu porozmawiaj z drugą osobą, naucz się koegzystować.

Nie mogę znieść ciszy w zatłoczonych środkach transportu publicznego.
Gdzie nikt nie chcę rozmawiać ze strachu przed wyjściem na szaleńca.
Stajemy się aspołeczni. Już nie jesteśmy usatysfakcjonowani zaręczynami ani spojrzeniem w oczy drugiej osobie.
Jesteśmy otoczeni przez dzieci, które od urodzenia obserwują nas żyjących niczym roboty i myślą, że to norma.

Raczej niepewnym jest, że uczynisz siebie wielkodusznym ojcem, jeśli nie potrafisz rozbawić dziecka bez użycia iPad'a.
Gdy byłem dzieckiem, nie bywałem często w domu.
Na świeżym powietrzu, wspólnie z moimi przyjaciółmi błąkaliśmy się na rowerach.
Nosiłem dziurawe trampki i zdzierałem kolana.
Budowaliśmy nasz własny klub wysoko wśród drzew.

Dziś parki są przepełnione ciszą. Zamraża mi to krew w żyłach.
Nie widuję dzieci bawiących się poza domem.
Huśtawki wciąż wiszą, lecz tkwią w bezruchu.
Nie ma podskoków, "gry w klasy", Kościoła oraz iglic (wież kościelnych).
Jesteśmy generacją idiotów, smartfonów i durnych ludzi.

Więc wyjrzyj poza swój telefon, wyłącz ten wyświetlacz!
Rozejrzyj się po okolicy, wykorzystaj w pełni dzisiejszy dzień.
Wystarczy zaledwie jedna realna więź, by pokazać różnicę, że pobyt tam potrafi zmienić.

Sekunda, w której ona da Ci to spojrzenie, którą zapamiętasz na zawsze, jak miłość, która cię dosięgła.
Chwila, w której złapała Cię za rękę lub pocałowała po raz pierwszy.
Przejściowa pierwsza kłótnia, po której nie uleciał nawet okruch twej miłości do niej.

Moment, w którym nie musisz wyrażać potoku słów na temat tego, co właśnie zostało zrobione, ponieważ chcesz dzielić się tą chwilą tylko z tą jedyną.
Moment, w którym sprzedaż swój komputer, by kupić pierścionek zaręczynowy dziewczynie ze swoich marzeń, która jest teraz prawdziwa.

Iskra, która sprawi, że będziecie chcieli założyć rodzinę i moment, w którym trzymasz po raz pierwszy swoją córkę, i znów popadasz w miłość.
Chwile, w których budzi Cię w nocy, a jedyne czego pragniesz to wypoczynek.
Moment, w którym obcierasz łzy, gdy Twoje dziecko "wyfruwa z gniazda".

Moment, w którym Twoja córka wraca z chłopczykiem, abyś mógł go potrzymać.
Chwila, w której nazwie Cię dziadkiem i sprawi, że poczujesz się naprawdę stary.
Moment, w którym podsumujesz swoje wszystkie dokonania, po prostu zwracając na nie uwagę.
Odkryjesz, jak bardzo jesteś wdzięczny sobie za to, że nie trwoniłeś życia patrząc w dół na wynalazek.

Moment, w którym trzymasz rękę swojej żony siedząc przy jej łóżku.
Mówisz jej, że ją kochasz i składasz pocałunek na jej głowie.
Ona wtem szepce do Ciebie tak cicho, jak jej serce oddaje swe ostatnie bicie.
Szepce, że jest szczęściarą, bo została zatrzymana przez zagubionego chłopaka na ulicy.

Ale nic podobnego nigdy nie miało miejsca, nigdy nie odczułeś czegoś takiego.
Gdy jesteś zbyt zajęty patrząc w dół, nie dostrzegasz nadarzających się okazji, które Cię mijają.

Więc wyjrzyj poza telefon, wyłącz ten wyświetlacz.
Mamy ograniczoną żywotność i ustaloną liczbę dni.
Nie marnuj swojego życia będąc uwięzionym w sieci, ponieważ kiedy nadejdzie dzień ostateczny, nie będzie niczego gorszego niż żal.
Sam również jestem winny będąc częścią tej maszyny, tego cyfrowego świata, w którym jesteśmy słyszani, ale nie widziani.

W świecie, gdzie rozmawiając piszemy a czatując czytamy. Gdzie spędzamy wiele godzin razem bez utrzymywania kontaktu wzrokowego.
Więc nie wkraczaj w świat kierując się trendami.
Obdaruj ludzi swoją miłością, nie klikaj im "lajków".
Odłącz się od potrzeby bycia słyszanym i określanym.
Wyjdź do świata, pozostaw w tyle instrukcje.

Wyjrzyj poza swój telefon, wyłącz ten wyświetlacz.
Przestań oglądać ten film. Żyj pełnią realnego życia!


[***]

Translated by Adam Ch.