Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Popularne teksty
10. Ken Carson - Ss
Gianni Marzocchi & Franca Raimondi - Lucia e Tobia
Lucia e Tobia
Tekst dodał(a): Riccardo
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): Riccardo
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): Riccardo
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
In una piccola casetta all'ingresso di un castello,
vivevano senza vedersi un omino e una donnina.
Usciva lei col parasole annunciando il tempo bello,
usciva lui col parapioggia annunciando freddo e brina.
Ma un giorno che il tempo era incerto
s'incontrarono sulla soglia,
lui propose di uscire all'aperto,
lei rispose: ” il cielo lo voglia “.
Lei col para-para-para-parasole,
lui col para-para-para-parapioggia,
se ne andarono a passeggio
per le vie della città
per trovare insieme la felicità.
Si fermarono davanti ad una vetrina,
lui le scelve un vestitino da sposina….
lei felice lo guardò,
lui tremando la baciò
e l'iddilio in quel momento cominciò.
Tu non hai nome, disse lei pensando un po',
ma ti chiamerò: Tobia.
Mi piace tanto, disse lui guardando lei,
io ti chiamerò: Lucia.
Lei col para-para-para-parasole,
lui col para-para-para-parapioggia,
se ne andarono a passeggio
per le vie della città
per trovare insieme la felicità.
Ma che non fossero felici era scritto nel destino,
perchè si smarrirono quel giorno nella grande confusione.
Lei fu trovata da un signore che la mise in un taschino,
lui fu raccolto da una bimba che lo appese al suo balcone.
Nei giorni che il sole risplende
pensa in lacrime al suo Tobia.
Quando l'acqua dal cielo discende
nel balcone lui chiama Lucia!.
....................................
Col cuore in gola quando lui quel dì girò,
quando lui chiamò: Lucia!
E inutilmente quando lei si disperò,
quando lei chiamo': Tobia!
Ma col para-para-para-parasole,
e col para-para-para-parapioggia,
non andranno più a passeggio
per le vie della città
per trovare insieme la felicità.
vivevano senza vedersi un omino e una donnina.
Usciva lei col parasole annunciando il tempo bello,
usciva lui col parapioggia annunciando freddo e brina.
Ma un giorno che il tempo era incerto
s'incontrarono sulla soglia,
lui propose di uscire all'aperto,
lei rispose: ” il cielo lo voglia “.
Lei col para-para-para-parasole,
lui col para-para-para-parapioggia,
se ne andarono a passeggio
per le vie della città
per trovare insieme la felicità.
Si fermarono davanti ad una vetrina,
lui le scelve un vestitino da sposina….
lei felice lo guardò,
lui tremando la baciò
e l'iddilio in quel momento cominciò.
Tu non hai nome, disse lei pensando un po',
ma ti chiamerò: Tobia.
Mi piace tanto, disse lui guardando lei,
io ti chiamerò: Lucia.
Lei col para-para-para-parasole,
lui col para-para-para-parapioggia,
se ne andarono a passeggio
per le vie della città
per trovare insieme la felicità.
Ma che non fossero felici era scritto nel destino,
perchè si smarrirono quel giorno nella grande confusione.
Lei fu trovata da un signore che la mise in un taschino,
lui fu raccolto da una bimba che lo appese al suo balcone.
Nei giorni che il sole risplende
pensa in lacrime al suo Tobia.
Quando l'acqua dal cielo discende
nel balcone lui chiama Lucia!.
....................................
Col cuore in gola quando lui quel dì girò,
quando lui chiamò: Lucia!
E inutilmente quando lei si disperò,
quando lei chiamo': Tobia!
Ma col para-para-para-parasole,
e col para-para-para-parapioggia,
non andranno più a passeggio
per le vie della città
per trovare insieme la felicità.
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieW małym domku przy wejściu do zamku,
żyli nie znając się, mały mężczyzna i mała kobieta.
Ona wychodziła z parasolem przeciwsłonecznym zapowiadając piękną pogodę,
on wychodził z parasolką przeciwdeszczową zapowiadając chłód i opady.
Ale pewnego dnia, gdy pogoda była niepewna,
spotkali się na progu,
on zaproponował wspólne wyjście,
ona odpowiedziała:”niebo tego chce”.
Ona z para-parasolem przeciwsłonecznym,
on z para-parasolką przeciwdeszczową,
poszli sobie na spacer
przez ulice miasta,
aby wspólnie poszukać szczęścia.
Zatrzymali się przed witryną sklepu,
on wybrał dla niej suknię ślubną,
ona radośnie na niego spojrzała,
on drżąc, pocałował ją
i w tym momencie rozpoczęła się idylla.
Ty nie masz imienia, powiedziała myśląc przez chwilę,
ale nazwę cię: Tobiasz.
Podoba mi się bardzo, powiedział patrząc na nią,
ja ciebie nazwę: Łucja.
Ona z para-parasolem przeciwsłonecznym,
on z para-parasolką przeciwdeszczową,
poszli sobie na spacer
przez ulice miasta,
aby wspólnie poszukać szczęścia.
Lecz nie mogli być szczęśliwi, bo taki był im los pisany,
dlatego zgubili się tego dnia w wielkim zgiełku.
Ją znalazł pewien dżentelmen i włożył ją do kieszeni,
jego podniosła mała dziewczynka i powiesiła go na swoim balkonie.
W dni, kiedy świeci słońce,
ona we łzach myśli o swoim Tobiaszu.
Kiedy woda z nieba spływa,
z balkonu on woła: „Łucjo!”
....................................
Z sercem w gardle on się wiercił
i wołał: „Łucjo!”.
Daremnie ona rozpaczała
i wołała: „Tobiaszu!”
Bo z para-parasolem przeciwsłonecznym
i z para-parasolką przeciwdeszczową
nie pójdą już sobie na spacer
przez ulice miasta,
aby wspólnie szukać szczęścia.
żyli nie znając się, mały mężczyzna i mała kobieta.
Ona wychodziła z parasolem przeciwsłonecznym zapowiadając piękną pogodę,
on wychodził z parasolką przeciwdeszczową zapowiadając chłód i opady.
Ale pewnego dnia, gdy pogoda była niepewna,
spotkali się na progu,
on zaproponował wspólne wyjście,
ona odpowiedziała:”niebo tego chce”.
Ona z para-parasolem przeciwsłonecznym,
on z para-parasolką przeciwdeszczową,
poszli sobie na spacer
przez ulice miasta,
aby wspólnie poszukać szczęścia.
Zatrzymali się przed witryną sklepu,
on wybrał dla niej suknię ślubną,
ona radośnie na niego spojrzała,
on drżąc, pocałował ją
i w tym momencie rozpoczęła się idylla.
Ty nie masz imienia, powiedziała myśląc przez chwilę,
ale nazwę cię: Tobiasz.
Podoba mi się bardzo, powiedział patrząc na nią,
ja ciebie nazwę: Łucja.
Ona z para-parasolem przeciwsłonecznym,
on z para-parasolką przeciwdeszczową,
poszli sobie na spacer
przez ulice miasta,
aby wspólnie poszukać szczęścia.
Lecz nie mogli być szczęśliwi, bo taki był im los pisany,
dlatego zgubili się tego dnia w wielkim zgiełku.
Ją znalazł pewien dżentelmen i włożył ją do kieszeni,
jego podniosła mała dziewczynka i powiesiła go na swoim balkonie.
W dni, kiedy świeci słońce,
ona we łzach myśli o swoim Tobiaszu.
Kiedy woda z nieba spływa,
z balkonu on woła: „Łucjo!”
....................................
Z sercem w gardle on się wiercił
i wołał: „Łucjo!”.
Daremnie ona rozpaczała
i wołała: „Tobiaszu!”
Bo z para-parasolem przeciwsłonecznym
i z para-parasolką przeciwdeszczową
nie pójdą już sobie na spacer
przez ulice miasta,
aby wspólnie szukać szczęścia.
Historia edycji tłumaczenia
| Tekst: |
M. Panzeri , G. D'Anzi Edytuj metrykę |
|---|---|
| Wykonanie oryginalne: |
Gianni Marzocchi & Franca Raimondi (Sanremo 1956) |
Komentarze (0):