Goliniak - Pierwsza Kwadra

Pobladła twarz, oczy ciemne jak te życie
pocięte ręce, blizny, których nie chciał widzieć
karmiły go ulice, tam mieszkał jako dziecko
karmił go świat, który wpajał że jest ciężko
miał kilka lat gdy ojciec wracał pijany
matkę z melanżu prowadzili kumple taty
czuł się niechciany, wyganiany na ulice
a jego życie? o tym nawet nie chciał myśleć
nieraz budzony krzykiem, gdy ojciec bije matkę
nieraz karany bólem, krew na pobitej szklance
tak upadł w trudnej walce, kiedy stracił przytomność
a anioł mu na ucho, wyszeptał czułe słowo
ja jestem z Tobą i wiedz że masz o co walczyć
ci wielcy wojownicy, też wracali na tarczy
nie czas i miejsce abyś został ukarany
otworzył oczy, w nich wyglądał jak skazany
już było widno, słońce daje mocne światło
rodzice spali, a on wyszedł w tył nie patrząc
wszedł na autobus, nie znając jego kierunku
to co z tyłu zostało pogrążał w swoim smutku
nie było już ratunku na jego szare myśli
go świat nie uczył kochać, lecz bardziej nienawidzić
kumple z ulicy , od zawsze się z niego śmiali
a on miał swe zasady i nie rozmawiał z każdym
tak gotowy do walki, odjechał w świat nieznany
chciał odbudować życie, bo o tym zawsze marzył
wysiadł gdzieś na przystanku, po całym dniu przejażdżki
nakryty kartonami, sypiał z tymi co kradli
tak widząc tyle zła, nie chciał być jak z nich każdy
stanął do walki z życiem ulic by ich zbawić,
choć zawsze marzył by to wszystko było proste
pomagać słabym ludziom, dać im życie beztroskie
podać pomocną dłoń, być dla tych ludzi ojcem
by nigdy nie zwątpili, że człowiek to jest człowiek,
rozumny człowiek, nie maszyna do niszczenia
nie wróg a przyjaciel, takiego jakiego nie masz
przed nami Mesjasz, a za nami ciemne piekło
przed nami brama, która prowadzi do niebios
tak było ciemno, księżyc zasłoniły chmury
ustał na ulicy i skierował wzrok do góry
proszę Cie Boże, jeśli tylko mnie usłyszysz
daj zasnąć myślom, by one zostały w ciszy
słyszy ktoś krzyczy, w tym kierunku właśnie pobiegł
to starszej Pani , jakiś typo ukradł torbę
jak czarny worek, miał kaptur na swojej głowie
on pobiegł za nim, by nauczyć kim jest człowiek
zabrał mu torbę, tak doszło do szarpaniny
poczuł tą kosę, co mu przeszywała szpiny
spojrzał przestępcy w twarz, mówiąc - wybaczam winy
on sam niewinny, zwraca torbę starszej pani
po czym pada na ziemię, niczym ukrzyżowany
widzi te gwiazdy, co mu oświetlały drogę
zobaczył księżyc, lecz tylko jedną połowę
zobaczył czarne niebo, chciał być po drugiej stronie
zobaczył swoją krew, która pokrywa dłonie
przypomniał sobie te małolackie historie
płynie łza z powiek, babcia dzwoni po karetkę
pyta - Kim jesteś? wzruszona tym całym gestem
ostatkiem sił wyszeptał - Człowiekiem jestem
oni nie chcieli mnie, lecz mają moje serce.