Habakuk - Źródło

Rzeka płynie w wąwozie, jakby dnem koleiny, którą sama sobie wyżłobiła,
Wzrastają ściany wąwozu, z obu stron coraz wyżej, mówią, że na górze są równiny;
Im więcej tej wody, tym głębiej się wlewa,
Bierze na siebie cień zboczy...

Piasek ucieka spod nurtu, nurt wiwatem się toczy, wciąga go siła w głąb.
Ale rzeka jest ciągle na dnie tej druzgoczącej przepaści, jest i będzie, tak jak była,
Bo źródło
Bo źródło
Wciąż bije.

Na wysokich ścianach pasy barw i wyżłobienia, historia tej rzeki, tych brzegów
Cienie powalonych drzew, ślady rozmytych głazów, muł zgarnięty pod siebie - wbrew sobie
A dalej, w dole blask słabnie ziemię ciągle przecina,
Ziemia nad nim zaczyna się zrastać...

Z obu stron żwir i glina, by zatrzymać go w biegu, woda syczy i pochłania, ale żyje
I kręci, unika, zapada się, wspina, pieni, ale płynie, ciągle płynie wbrew brzegom -
Bo źródło
Bo źródło
Wciąż bije.

I są miejsca, gdzie w szlamie woda niemal zastygła pod warstwą brudnej zieleni;
Tam ślad znika szybciej niż ten, kto go zostawił - sidełka bagiene są niewidoczne.
Ale źródło wciąż bije, napiera puls między stoki,
Więc istnieje nurt, choć niewidoczny dla oka!

Nieba prawie nie widać, ciemna i chłodna przepaść,
Niech lawiny kamieni spadają!
Niech się łączą zbocza bezlitosnych wąwozów,
Bo co innego kształtuje przyszłe przestrzenie
Jak nie rzeka podziemna?

Wypłucze nawet groty w skałach,
Odkryje złote żyły -
Bo źródło
Bo źródło
Wciąż bije.